Loro heet de nieuwste film van de Italiaanse regisseur en Oscarwinnaar Paolo Sorrentino. ‘Zij’ gaat over Silvio Berlusconi, maar vertelt eigenlijk het verhaal van een slaafse mensheid die zich graag voegt naar de laagste gemene deler, naar Hem.

Recent waren er vier nieuwe bewerkingen te zien van The Picture of Dorian Gray, en ook een vijfde is aangekondigd. Oscar Wilde’s klassieker over schoonheid en authenticiteit blijft intrigeren.

De Britse elite verzamelde in de zeventiende en achttiende eeuw werk van Hollandse meesters als Lievens, Rembrandt, Albert Cuyp en Bloemaert. Het bleef bewaard in hun landhuizen dankzij The National Trust; een selectie is nu in Den Haag te bewonderen.

De Tachtigjarige Oorlog is na 450 jaar nog altijd een beladen zaak. Het Rijksmuseum houdt zich wijselijk bij de feiten.

De allerbeste nummers van de soundtrack waarop Lady Gaga zeer imponeert, zijn vooral de intiemere ‘kleine’ songs. Qua timing, frasering, uithalen, ingetogenheid: een fabuleuze zangeres.

Hij was niet zo bekend, kreeg te weinig waardering, wat hem somber en nors zou hebben gemaakt. Museum MORE rehabiliteert én bevrijdt Timmer.

Hannah van Wieringens stuk over de vriendschap tussen twee vrouwen, EM en J (Eva Marie de Waal en Janneke Remmers), bevat geen conflict. Slechts liefde en acceptatie. Groots.

Ze brachten een bezoek aan de verwoeste dorpen van hun voorouders, op zoek naar een teken van vroeger leven. Hun foto’s, film, stenen en maskers zijn te zien in Rotterdam op We know what it is for, we who have used it.

‘Lang haar’, ‘spieren’ en ‘sportief’, hoor je, als het publiek wordt betrokken bij een eerste-indruk-spelletje. Hoe je kijkt, denkt en oordeelt wordt blootgelegd door de veertien acteurs van Oostpool.

Bracht Leonardo da Vinci’s tomeloze onderzoek naar hoe de wereld in elkaar zat hem op de rand van ongeloof? Hij was geen atheïst, maar in het doorgronden van de natuur stak hij de Schepper naar de kroon.

Er valt weinig meer te lachen in de nieuwste van Michael Moore, over Trump. De verwondering over diens aantreden maakt plaats voor dodelijke ernst. Zeer sterk en very uncomfortable.

Nu zijn sciencefictionfilm Stalker (1979) opnieuw in de bioscoop te zien is, valt juist op hoe open een Tarkovski kan zijn. Je gaat er vanzelf in mee.

Bestaat het, een kunstenaar die meer dan tweeduizend schilderijen maakte, die behoorde tot de Blaue Reiter-kunstenaars, met een naam die weinigen iets zegt?

Films en series, besproken door de kunstredactie van De Groene Amsterdammer, die nu op streamingsdiensten te zien zijn.