Stamppot van gevulde koek met gevilde muis. Alles bestaat als je maar lang genoeg wacht.
Ik denk veel aan buitenlanders de laatste tijd. Zoals de man die op de middag voor zijn vertrek de gevulde koek ontdekte. Lyrisch werd hij ervan. Citeerde uit het hoofd alles wat Walt Whitman en e.e. cummings erover geschreven zouden hebben indien zij er ooit een blik op en hap van hadden genoten.
Sprak cummings van de tint die hem die van de dekschilden van jonge kakkerlakken in de pakhuizen aan de kade van Tandjong Priok in gedachten bracht, Walt greep zijn typewriter en verving het daarop in emerald aangebracht Now is the time a l'improviste door een scene van nog grotere idiotie. Maar die ging mooi wel over koek.
Waarna ik een andere buitenlander het volledig uitzicht bood op een vol bord stamppot van rauwe andijvie. Met uitgebakken spek en worst uit de Van Beethovenstraat.
Dan merk je opeens het verschil tussen wij en de anderen. Wij zien zeker tot een duim diep onder het oppervlak. Waar de nederige aardappel en de oprechte andijvie in astmatische osmose verankerd liggen. Waaruit straks een fontein van spek als een snoer diamanten het keelgat in zal glijden. Geluk vervat in een perpetuum mobile van honderd miljard stuk voor stuk even lekker smakende moleculen.
Buitenlanders zien dat niet.