Parijs - Gewoon weer het Elysée. Nicolas Sarkozy was er juist zo trots op dat journalisten het presidentiële werkpaleis niet langer consequent aanduidden als Le Château. Het Kasteel, dat riep herinneringen op aan de dagen van zijn voorgangers Mitterrand en Chirac, wereldvreemde republikeinse monarchen die zich op het Elysée verschansten met een groep jaknikkende hovelingen. Maar onder Sarkozy zou alles anders zijn. De ramen gingen open, de president trok erop uit, zijn raadgevers waren hardwerkende professionals. Voorzover dat beeld al klopte is het met de Affaire du rumeur definitief uiteengespat.
Voor wie het is ontgaan: eind maart dook op een obscuur blog het gerucht op dat zowel de president als zijn vrouw er buitenechtelijke relaties op nahield. Engelse kranten doken erop; in Frankrijk geloofde men het wel. Te mooi om waar te zijn. Al snel doofde de roddel uit en ging men over tot de orde van de dag. Maar niet in het Elysée. Daar hielden topadviseurs, en in het bijzonder Pierre Charon, serieus rekening met de mogelijkheid van een complot. Het veronderstelde doel? Het ondermijnen van de president met het oog op het Franse presidentschap van de G20 in 2011. De heksenjacht op de verspreiders ontaardde afgelopen week in een kakofonie van beschuldigingen en tegenstrijdige verklaringen die serieuze kranten zich deden afvragen of paranoia soms bezit had genomen van de president.
Dat krijg je ervan als je iemand als Charon te veel ruimte laat. Hij is persoonlijk secretaris van Carla Bruni en belast met de bescherming van het privé-leven van de president. Tot voor kort organiseerde hij tevens jachtfestijnen voor hoge ambtenaren en parlementariërs op het Château Chambord in de Loirestreek, de plek waar ook de Franse koningen jaagden en waar zij via de lijst van genodigden lieten blijken wie er aan het hof meetelde en wie niet. Charon is populair vanwege zijn bon mots en zijn snedige humor.
Cécilia Albeniz, Sarkozy’s ex-vrouw, kon de loslippige Charon niet luchten of zien en drong er bij haar man op aan hem te verjagen uit Sarkozië, zoals de kring van intimi rond de president genoemd wordt. Ook kasteelbewoner Chirac wist hoe hij Charon kort moest houden. ‘Meneer Charon, mag ik u om een gunst vragen?’ zei hij toen ze eind jaren negentig eens samen in de auto zaten.
‘Met alle plezier, monsieur le président.’
‘Zou u zo vriendelijk willen zijn op te houden met rond te vertellen dat mijn dochter met half Parijs naar bed gaat?’ Zonder het antwoord af te wachten boog Chirac zich vervolgens voorover naar de chauffeur. ‘Meneer Charon stapt er bij het volgende rode stoplicht uit.’