Joost de Vries –

Er is weinig dat ik over het heengaan van onze geliefde koning Joffrey kan zeggen dat Phil Collins niet al beter heeft gezegd in zijn hit In the Air Tonight (1981): ‘I’ve been waiting for this moment/ for all my life.’ Ik dacht aanvankelijk dat ik nog wel eens kon gaan schrijven, nadat Joffrey op zijn huwelijk, in het bijzijn van de voltallige one percent van Westeros werd vergiftigd, dat het uiteindelijk ook maar een jongetje was, dat zijn tirannie allemaal onzekerheid was. Dat hij mooie meisjes afranselde omdat zijn seksualiteit zo onzeker en onbewezen was. Ik dacht dat ik zou denken, toen hij bloed oprochelde, lijkbleek werd en tranen van bloed weende: ‘Kijk hem paniekerig naar zijn moeder kijken, arm kind.’ Maar nee, hij bleef een en al frustratie, ongeduld en kwaadaardigheid. Dat moet je hem nageven, Joffrey stierf zoals hij leefde: als een douchebag.
Sinds Joffrey mijn leven binnenkwam, in de allereerste aflevering van het allereerste seizoen, wist ik dat het foute boel was. Toen hij volledig zelfvoldaan Winterfell kwam binnenrijden, van zijn paard stapte en net even iets te tof tegen Sansa deed, wist je dat deze jongen niet deugde. Zoals je op elke klassenfoto direct de pestkop aan kan wijzen, zo herkende je Joffrey. Hij zag er altijd al uit als een soort evil Backstreet Boy, met zijn blonde haar, met zijn vadsige mondje. Maar aan het hof van de iron throne zijn geen vertrouwenspersonen bij wie je kunt uithuilen als de pestkop je lunch heeft gestolen, of in dit geval, je vader heeft laten onthoofden en je dwingt naar diens gespieste kop te kijken.
In de consternatie na de vergiftiging werd Tyrion direct als schuldige aangewezen (hij gaf Joffrey de beker wijn aan, al deed hij dat onder dwang), lady Sansa vluchtte weg aan de hand van een dikke dronken nar. To be continued.
‘When you play the game of thrones you win, or you die, there is no middle ground,’ zei moeder Cersei eens. Arme Joffrey dan toch, die dacht dat hij gewonnen had en op zijn huwelijksfeestje nog wat lilliputters zijn gewonnen veldslagen liet naspelen. You win and you die, blijkbaar.

Aantal keren dat Carice van Houten ‘The night is dark and full of terrors’ zei: één keer. Tijdens een gezellige auto-da-fé op het strand (lente hangt in de lucht!), waar de eeuwige brompot Stannis wat ‘ketters’ liet verbranden die zijn liefde voor de lord of light (en de lendenen van Carice) niet deelden. Carice ondertussen zat er nogal verveeld bij, aan tafel bij Stannis en eega, dus pas op Stannis: sleur is een roofdier.
Dingen waarvan je nu al weet dat ze pijn gaan doen: uit angst dat Shae tegen hem gebruikt gaat worden, dumpt Tyrion haar onhandig (man, communiceer je emoties!), en laat haar op een schip naar de andere kant van de oceaan zetten. Hell hath no fury like a woman scorned, en jemig, Shae zag er nogal scorned uit.

Wiegertje, Nina: wat gaan jullie aan Joffrey missen?

Wiegertje Postma –

Nee, Joost. Ik ga niks missen aan de Bieber onder de fantasykoningen – alleen zijn modegevoel, misschien. De mannen van Game of Thrones mogen best wat minder verweerde dierenhuid dragen, en wat meer goudstiksels op hun borst en kroontjes bizar ver op het voorhoofd geschoven hebben. Joffrey was het soort personage dat maakt dat je de acteur ook in zijn bek zou willen spugen als je hem een keer op straat zou tegenkomen. Ik hoop voor die jongen – Jack Gleeson is pas 21 – dat hij zichzelf nooit googelt.
Maar och, wat maakte die sterfscène een hoop goed van wat Joffrey de trouwe kijker de afgelopen seizoenen heeft aangedaan. In The Lion & The Rose was hij qua wreedheid nog niet eens aan het pieken, maar MAN, wat was dat een ongemakkelijk huwelijksfeest. Het is nooit leuk als op een feestje het moment is aangebroken voor ‘de stukjes’ en tante Ria een malle pruik opzet terwijl oom Cor de accordeon erbij pakt om een genante tekst op de wijs van Aan de Amsterdamse grachten te brengen, maar met deze ludieke dwergen die de War of the Five Kings naspeelden terwijl alle nabestaanden in het publiek zaten, werd toch een heel nieuw niveau van ongemak bereikt. Dankzij de daarop volgende vernedering van Tyrion hoopte je nog vuriger dan normaal dat Joffrey onmiddellijk zeer naar aan zijn einde zou komen – en deze keer werd die wens verrassend genoeg ineens vervuld.
En hoe. Bij zijn hoestbui kon je nog denken dat hij een lullig toneelstukje opvoerde, maar toen hij ter aarde stortte was er geen twijfel meer mogelijk: het moment waarvan je wist et cetera. Eerst sproeide hij gal, vervolgens begon hij uit zijn neus te bloeden. Daarna liep het wit van zijn ogen vol bloed en sprongen de adertjes in zijn wangen. (Ja, ik heb de scène een paar keer herkeken om de chronologie van het inzetten van zijn dood goed en wellicht te wellustig in me op te nemen.) En dan, vlak na een ‘My son!’ snikkende Cersei, de kers op de begrafeniscake: een close-up van Joffreys zeer dode gezicht – waarbij zijn ogen allebei een to-táál andere kant op gericht waren. Zoveel geluk en verlossing in één zo’n schele blik. En die scheligheid is meteen het laatste dat we ooit van Joffrey zullen zien. Het zal er in Westeros met zijn dood niet minder chaotisch op worden, maar ik verheug me op de Joffreyloze winter.
Een andere goede gezichtssituatie deze week: de scène waarin de bastaard Ramsey Snow zich laat scheren door Reek/Theon, om aan zijn vader Roose Bolton te bewijzen dat hij Theon goed heeft afgericht en de naam Bolton waard is. ‘Afgericht’ is misschien het woord niet: hoe hij alles dat Theon Theon maakte vakkundig heeft verwoest en er een gedienstig mormel voor heeft teruggebracht. Terwijl Reek met een vlijmscherp mes in de buurt van Ramsay’s halsslagader bezig is, vertelt Ramsay hem dat Theons ‘broer’ Robb Stark door Roose Bolton van kant gemaakt is. Dat, Joost, Nina, lezer, is een man die zeker van zijn zaak is.
Enige minpunt van deze aflevering: geen Arya. Ik snap dat er veel personages zijn en dat er geen tijd is om van allemaal wekelijks een update te krijgen, maar een aflevering van Game of Thrones zonder Arya is als Nedd zonder hoofd, als Jaime zonder hand, als Theon zonder piemel, als Melissandre zonder blootje en als Cersei zonder kroes wijn in haar gefrustreerde knuist: er mist gewoon iets.

Nina Polak –

Duurde deze aflevering korter? Ik had het gevoel dat het in een kwartier gedaan was. Misschien omdat het niet eerder zo schizofreen genieten en walgen tegelijk was. Een uitputtingsslag. Verre van comfortabel. Elke verhaallijn stond strakgespannen.
Scènes met Ramsay (die me nog puurder evil lijkt dan Joffrey; ik ben benieuwd hoe hij aan zijn eind komt) ervaar ik altijd al als te kleine schoenen: het is een opluchting als ze uit zijn. Maar nu werd haast het hele uur gedomineerd door een heart attack combo van frustratie en leedvermaak: koene Tyrion, die zich plotseling gedraagt als een emotionele kreupele, Brann, die zich langzaam terugtrekt in zijn mystieke gedoetje (schop onder z’n reet!) en dan die bruiloft. Ik weet niet of ik het nog een minuut langer had volgehouden.
Wat ik ga missen aan Joffrey? Behalve de schurende vraag of we hem nog een keer erotisch in actie zullen zien – en met wat voor een mens/dier dan wel? De gesprekken die hij aanwakkerde. Cafépraat in de categorie Collectief huiveren, die bijna altijd zo begint: Game of Thrones, ja! Joffrey, ja! Wat is DIE goed gecast! Zelden hoor je: ‘Wat speelt die Gleeson goed.’ Bij Joffrey leek het altijd een kwestie van casting.
Dat vadsige mondje, zoals Joost het mooi typeert, waarvan je je kunt voorstellen dat het in een andere context innemend kan zijn, communiceert hier precies wat het moet communiceren: inteelt. Dat doet het kunstig subtiel; er is niet iets aanwijsbaars mis met het hoofd van Joffrey – dat mondje is niet écht vadsig – maar zijn features wekken in samenspel een perfecte unheimlichkeit op. Je kunt haast zien dat er iets rot in zijn binnenste.
Het akelig lange shot van zijn paars uitgeslagen, met bloed gemarmerde gezicht is dan ook zo totaal kloppend – hoewel bijna niet te verdragen. Zo moest hij eindigen, en niet anders. Het is alsof het gif Joffrey’s ware verschijningsvorm onthult. En wij worden er met onze perverse neuzen dicht op geduwd. Kijk, kijk, kijk dan, hier is het Kwaad. You know you like it.
Mag ik trouwens zeggen dat ik het zielig vind voor Cercei, met haar mooie gefrustreerde knuisten?
En ik vind het ook heel zielig voor Shae.
En voor Tyrion ook zeker.
En, dat had ik nou nooit gedacht, maar ook voor Sansa vind ik het ineens best kut.
En nee, het is niet chique, maar Reek vind ik super zielig ook.
Was het misschien de bedoeling van deze sadistische orgie om een exces van empathie te forceren? Twee dingen zijn duidelijk: karma is a big fat bitch, en: bruiloften dienen vermeden te worden.
Kleur van de week: paars