Joost de Vries – Zij die sterven gaan groeten u

Hoe zou jij precies dood willen gaan? In de wereld van Game of Thrones is dat alsof je iemand vraagt wat hij zou doen als hij de loterij zou winnen, dat wil zeggen: je kunt er met veel genoegen iets moois bij bedenken, maar de kans dat het daadwerkelijk zo gebeurt, is geheel te verwaarlozen. Ned Stark zou vast liever op een slagveld zijn gesneuveld, in plaats van met zijn handen gebonden zijn kop eraf gehakt te krijgen; Tywin Lannister had vast iets nobelers bedacht dan op de plee door zijn minst favoriete zoon afgeschoten te worden; Oberyn Martell, a lover and a fighter, wilde alleen maar de man doden die zijn zuster had vermoord, maar had vast nooit gedacht dat die man in zijn dying last seconds zijn hoofd uit elkaar zou drukken als een overrijpe meloen. En in deze aflevering zou de kapitein die Jaime en Bronn naar Dorne smokkelde vast een meer plezierige dood hebben gekozen dan tot zijn nek in het zand begraven te worden (met schorpioenen krioelend over zijn hoofd), door de ‘Sand snakes’, de bastaarddochters van prins Oberyn. Uiteindelijk gooit een van hen uit de losse pols een speer door het hoofd van de arme kapitein, alleen om te laten zien hoe bad ass ze is en hoezeer ze Oberyns dood wil wreken op de Lannisters.

Serieus, ik weet niet of ik nog meer emancipatie in Game of Thrones kan verdragen. Iedereen weet dat meisjes niet kunnen gooien.

Het onderwerp komt ter sprake als Jaime met Bronn door de duinen wandelt, onderweg op hun errolflynneske missie om nichtje/dochter Myrcella te bevrijden uit Dorne. Bronn zegt dat hij het liefst zou sterven in een groot kasteel. In het tweede seizoen gaf hij nog een heel ander antwoord, vlak voor de slag om Blackwater, toen hij het had over sterven met een buik vol wijn en de mond van een mooie vrouw, euh, ergens op zijn lichaam. Je kunt zien dat Bronn geklommen is in de hiërarchie, en zijn doelen wat hoger heeft gelegd. Jaime antwoordt daarentegen meer sentimenteel: ‘In the arms of the woman I love.’

Nu ben ik misschien wat hardnekkig aan het shippen, maar stiekem hoop ik dan toch dat hij niet Cersei bedoelt: kort daarvoor zat er nog een heel fijn moment, wanneer Jaime vanaf het dek van zijn schip vraagt aan de ongelukkige kapitein welk eiland ze daar in de verte zien liggen. Het is Tarth, zegt de kaptein. ‘The saffire island.’ Jaime lacht zachtjes, warm, geroerd, omdat hij het thuis ziet van (toch wel) zijn Brienne of Tarth.

Het is fijn om na te denken over hoe de Game of Thrones-personages zullen sterven. Alle seizoenen dat koning Joffrey nog leefde was dat het enige dat me op de been hield. Ser Jorah zal zich vast uiteindelijk opofferen voor zijn Khaleesi, als goedmaker voor al zijn zonden. Idem voor Jaime. Het kan niet anders dan dat Littlefinger ergens langzaam crepeert, als zijn machinaties zich tegen hem keren.

En nu sterft dan Ser Barristan Selmy, de zwaard-opa van Westeros, of tenminste, daar lijkt het toch op. Hij komt to the rescue van Grey Worm die in een hinderlaag van de Zonen van de Harpij is gelopen. Hij hakt door de Zonen heen alsof ze van boter zijn, maar het zijn er te veel, ze steken hem neer, en het beeld gaat op zwart. Hij was de beste ridder van King’s Landing, zeiden verschillende personages door de seizoenen heen, maar daar ligt hij dan, in zijn eigen bloed, in een donker steegje aan de andere kant van de wereld.

Philip Huff – Bam

Zo kun je het zien, Joost. Maar volgens mij vergeet je dat als iemand je in Westeros vraagt hoe je dood zou willen gaan je er de klok op gelijk kunt zetten (heeft iemand ooit een klok gezien in King’s Landing, trouwens?) dat je niet alleen niet zo doodgaat, maar dat je ook nog eens spoedig zult sterven.

Dat betekent dus dat Bronn er volgende week aangaat.

Helaas, pindakaas.

Of ‘fine, more wine’, zoals Cersei zou zeggen.

Vorige week al bespraken we haar plots and schemes met de High Sparrow in King’s Landing. Deze week liep het al meteen uit de hand. Want geloofsradicalen zijn ook in King’s Landing intolerant, gewelddadig en zelfgenoegzaam (surprise!). En Margaery’s broer, Ser Loras, The Knight of Flowers, prakkiserend homofiel die rozenwater plast, is nu dus vastgezet. En zo heeft Cersei hofvijand Margaery misschien in de tang, maar ook zichzelf: want zonder de steun van House Tyrell (Cersei stuurde de master of coin Lord Tyrell met Meryn Trant ook al naar een waarschijnlijke ondergang) is House Lannister verloren.

Wat Cersei met deze zet wil, weet ik niet, maar het zou haar helpen als ze haar zetten iets verder zou overdenken dan tot borreltijd. Opmerkelijk wel is dat met de terugkeer van Lady Tyrell er weer een vrouwelijke hoofdpersoon bij komt. (Game of Thrones: A song of Independent Women.)

Over vrouwelijke hoofdpersonen gesproken: Jorah had deze week niet veel te doen. Hij sloeg een visser neer – #bam! –, wierp Tyrion in de boot – #bamagain! – en zette in een soort optimistje koers naar Khaleesi. Toen Tyrion bijkwam en de bal uit zijn mond wist te praten (jawel), begon hij te lachen: Jorah kidnapte hem om hem naar Khaleesi te brengen? Haha. Hij was al onderweg naar Khaleesi – #bamoncemore!

O nee, wacht. Er zat nog een #bam aan te komen. Op de kaak van Tyrion.

En toen gingen de lichten uit.

Jan Postma – You know nothing

Het was een hele opluchting dat die lamzak van een Jorah Tyrion inderdaad naar zijn geliefde Dany brengt, maar ik laat onzalige kidnapping – smeken om gratie met als belangrijkste argument een stinkende en om alcohol smekende bebaarde dwerg lijkt me, wil je hoofd en romp bijeenhouden, geen al te sterke strategie – even voor wat hij is. Er gebeurde interessantere dingen in het Hoge Noorden, bij de Wall. Want naast de doodsstrijd van Ser Barristan en Grey Worm (die laatste overleeft het ongetwijfeld) was het andere dramatische hoogtepunt toch het moment waarop Carice – pardon, Melisandre of Asshai – haar tuniek, als zoiets zo heet, openrukt en haar borsten in het gezicht van de kersverse Lord Commander of the Night’s Watch, nummer 998, Jon Snow drukt. ‘Koud en bleek’, hoorde ik iemand ze noemen, ‘best mooi’, luidde een ander oordeel. Hoe dan ook: de zogenaamde twijfels van de o zo rechtschapen Jon Snow waren geen moment geloofwaardig, hij was overduidelijk het slachtoffer van seksuele intimidatie. Het moet gezegd worden dat de erotiek waarmee Carice haar aanbod omzwachtelde flinterdun was: Jon Snow voelde ook aan zijn smeltwater dat ze waarschijnlijk weer zo’n doodeng spook wilde concipiëren.

Hij bekende zijn hart nog altijd te hebben verpand aan een ander – [shot through the heart]((https://www.youtube.com/watch?v=A4oQzTGTc_g), ) , weliswaar, maar toch. Die dekselse Carice zei vervolgens vanuit de deuropening: ‘You know nothing Jon Snow.’ Die signature line van zijn grote liefde horen uit de mond van dat kilborstige addergebroed: ik denk dat we Jon volgende week terugvinden gezeten met zijn rug tegen de muur, zijn handen in zijn haar, in iets dat het midden houdt tussen een diepe depressie en radeloze verwarring.

Deze aflevering leek er trouwens plezier in te scheppen een populaire fantheorie te voeden. De theorie, samengevat als R + L = J, luidt als volgt: Rhaegar Targaryen (zoon van de Mad King, oudste broer van Dany) ontvoerde en verkrachtte Lyanna Stark (zus van Ned, ooit toekomstige bruid van Robert Baratheon), vlak voor haar dood baarde ze een zoon. Ned nam het kind in huis als zijn zogenaamde bastaardkind: Jon. Het zou Jon een geloofwaardige claim op de Iron Throne verschaffen.

Stannis Baratheon zinspeelt erop wanneer hij tegen zijn chagrijnige vrouw zegt dat een bastaardkind verwekken bij ‘some tavern slut’ niet ‘Ned Stark’s way’ was. Even later zien we Sansa kaarsen aansteken in de ondergrondse vertrekken van Winterfell. Littlefinger komt voorbij en de twee spreken uitgebreid over Lyanna Stark. Matthew Yglesias schreef er deze week een uitgebreide blog over op VOX.

Terwijl ik nu met behulp van allerlei websites het complexe GoT-verleden probeer te bevatten, wie ook al weer waarom en wanneer wie precies vermoordde, bedenk ik dat wanneer Game of Thrones dan eindelijk tot een einde komt (Dany en haar draken tegen de white walkers) de erven George R.R. Martin ongetwijfeld hun handtekening onder een lucratief prequel-contract kunnen zetten: de hele voorgeschiedenis in minimaal zeven seizoenen.