Nina Polak – Dood de jongen
Een geschikte hedendaagse therapeut zou zeggen: omarm het kind in jezelf, dan kun je volwassen worden. Nonsens vinden ze dat in Westeros. ‘Kill the boy! And let the man be born.’ Zo adviseert Maester Aemon Jon Snow. Het wordt tijd dat de kersverse Commander of the Night’s Watch zijn babyface verliest. Het zal hem vrienden kosten dat hij de wildling Tormund bevrijdt. Maar winter is nu eenmaal coming en de ‘man’ Jon Snow begrijpt dat het knikkeruurtje voorbij is – aan het kleinzielige onderscheid tussen vriend en vijand heb je weinig bij min zeventig. Spannend wat er nu gaat gebeuren: muiterij, of toch met z’n allen die muur op en uit volle borst ‘And we will all go down together.’
Over going down gesproken. Stannis en zijn mannen zakken af naar het zuiden om de Boltons in Winterfell op hun zelfingenomen donders te geven. En, by the Old Gods and the New, wat hebben die klerelijers dat verdiend. Letterlijk elke maaltijd ontaardt bij hun in een hardcore sadofest. Je gaat je als onschuldige kijker misdadig voelen dat je nog kunt toezien hoe Ramsay zichzelf steeds weer overtreft in wreedheid. Sansa begint eindelijk aardig jaded te raken, maar bij hoe haar aanstaande echtgenoot haar tijdens een etentje behandelt zou zelfs The Mountain het niet droog houden.
Aan de overkant is het ook allesbehalve stil. Tyrion en Jorah zijn nog steeds op weg naar arme Khaleesi – die het nu zonder Barristan moet zien te rooien. Ze varen door de adembenemende ruïnes van Old Valyria, een vergane beschaving. ‘The Valyrians were the best in the world in almost anything’, mijmert the Imp, ‘And then…’ ‘Then they weren’t’, vult Jorah aan. Een ontnuchterend inzicht voor Westerlingen in en buiten de serie. Maar net als je denkt: laat me even in melancholie van dit sublieme uitzicht genieten wordt het schuitje belaagd door een bende brullende Stone Men. Laat ze je niet aanraken! waarschuwt Jorah. Maar als ze zichzelf in veiligheid hebben gebracht blijkt hij zelf besmet met het dodelijke Greyscale. Net nu deze betere versie van Bassie en Adriaan mijn op drie na favoriete GoT-bromance aan het worden was.
Joost de Vries – Die piraterij bevalt me
Deze aflevering had me meteen op het puntje van m’n stoel. Het voelde aan alsof ik niet naar een aflevering keek, maar naar de trailer. Er leek direct een extra intensiteit in de scènes te zitten; het was de muziek, dacht ik, een Rammstein-achtige schurende beat die onafgebroken doorliep van scène naar scène, gek modern voor Game of Thrones eigenlijk. Ik wilde net opzoeken wie de baanbrekende regisseur van deze week was, tot ik naar de keuken liep en hoorde dat de beat gewoon iets was dat vastliep in mijn vaatwasser.
Aflevering 5 van dit seizoen, Kill the Boy, is de meest gedownloade aflevering ter wereld, ooit. 2,2 miljoen keer illegaal gedownload in twaalf uur tijd. De directeur van HBO maakte zich daar geen zorgen om, zei hij, het lokte alleen maar meer kijkers. Wie zich wel zorgen maakt over piraten is Ser Jorah – verbannen, op zoek naar verlossing, gedoemd te falen. Hij navigeert zijn sloep met Tyrion door verlaten gebieden om piraten te vermijden, en loopt iets veel engers tegen het lijf. Vorige week speculeerde ik nog dat hij aanvoelt als een van de weinige personages die nog wel eens een nobele, mooie dood zou kunnen sterven. Dat was naïef van me: Game of Thrones doet niet aan gerechtigheid, dat is les nummer één, en zoals Ser Barristan Selmy in een armoedig steegje sneuvelde vorige week loopt Ser Jorah nu het blijkbaar besmettelijke Greyscale op, een ongeneeslijke ziekte waarbij je langzaam versteent.
Het trof me, om buitenschoolse redenen: deze week was de één na laatste aflevering van Mad Men op tv, een serie die me al acht jaar meer doet dan bijna al het andere op tv. Ook daar bleek een van de meest tragische personages terminaal ziek. Toen het beeld daar op zwart sprong en de aftiteling begon zat ik er redelijk doorheen. Valar morghulis, zou ik willen zeggen, alleen begrijpen ze dat vast niet in het Mad Men-universum.
Dat gerechtigheid niet loont zou ook Jon Snow moeten weten. Hij keert zich als kersverse commandant tegen de wil van zijn Night’s Watch en sluit een deal met de Wildlings. Rationeel heeft hij gelijk, strategisch is het een slimme zet, maar elke autoriteit lijkt hij meteen te verspelen bij zijn broeders. Maar loont dan onrecht? Dat zou de logische som van les nummer één moeten zijn, maar ook dat betwijfel ik. Ik snap steeds minder van Ramsay Bolton, en ook steeds minder van zijn vader Roose. Nadat hij zich eerder nog inhield voor zijn bruid-to-be Sansa, laat hij nu zijn inner sadist in volle glorie naar buiten, als hij Theon voor Sansa rondmarcheert en zegt dat Theon haar op hun huwelijk moet weggeven, nu ze toch geen familie meer heeft. Omdat die, o ja, vermoord is door schoonvader Roose. Roose deed dat strategisch, speelde de Starks uit tot hij voor de Lannisters koos. Maar wie kiest hij nu? Hij houdt vast aan de stapelgekke Ramsay die niets strategisch lijkt te willen, maar vooral à la Nero (of The Joker) wants to watch the world burn.
En dat kan, want Stannis komt met de Lord of Light (en zijn leger) richting Winterfell. Strategisch lijken Roose en Ramsay kansloos, maar ja: gaat er ooit iets zoals het moet gaan? Wie wint the battle for Winterfell? Het lijkt de climax van dit seizoen te worden.
Jan Postma – De Boltons
De battle of Winterfell de climax van dit seizoen? Ik mag toch hopen dat Stannis’ reis ernaartoe niet nog vierenhalve aflevering duurt, ik heb mijn eindeseizoensclimax-hoop gericht op de army of the dead, marching on the wall. Laat ons hopen dat Jons Wildlings-rescue mission (‘het is allemaal eigenbelang, maar ik trek wel steeds zo’n nobel en gepijnigd gezicht’) tegen die tijd tot een goed einde is gebracht.
Wat betreft die Boltons: Nina, je noemt ze ‘zelfingenomen’. Dat lijkt me een understatement dat zijn doel voorbijschiet, om vervolgens zonder te stoppen het station ‘eufemisme’ te passeren en pas te landen bij ‘onzinnig’. Ze zijn niet zelfingenomen, het zijn totaal waanzinnige sadisten.
Van Ramsay wisten we dat natuurlijk al, iets dat in deze aflevering op prachtige wijze werd onderstreept toen hij Theon plotseling een vermeende misstap vergaf. Niet uit goedheid, maar omdat vergeving op dat moment de grootste geestelijke marteling – waarom?! – opleverde. Onvoorspelbaarheid is een geliefd wapen van de psychologische terrorist. (Ja ja, terreur is een staatsaangelegenheid, niet iets wat een bastaardzoon-met-bijhorend-complex met zijn tot zwakzinnige hond gereduceerde slaaf doet.) Maar wanneer Roose het verhaal van Ramsay’s afkomst vertelt, een verkrachting onder het in de wind wuivende lijk van de man van de aanstaande moeder van zijn bastaard, mag duidelijk zijn dat Roose net zo’n maniak is als zijn inmiddels geaccepteerde zoon. Zijn enige punt is: Ramsay, je zou er goed aan doen het een beetje te slim te verbergen, dan kun je ver komen. Hoe de twee zich vervolgens gezamenlijk buigen over de strijd die aanstaande is, mag voor Game of Thrones-begrippen een modelvader-zoonrelatie worden genoemd.
Verder vond ook ik dit een buitengewoon geslaagde aflevering, ik vermoed dat het iets te maken had met de keuze om maar een beperkt aantal verhaallijnen aan bod te laten komen. Telkens wanneer de makers ervoor kiezen om niet te veel te willen, doet dat de serie goed. De extreemste vorm van die keuze is dit seizoen natuurlijk het ontbreken van Bran en Hodor – Hodor! – maar op het niveau van de afleveringen is het ook wel eens fijn om King’s Landing een weekje over te slaan.
Tot slot.
Zou Game of Thrones vanaf deze week weer wat meer gaan ‘leven’? Ik kwam erachter dat veel meer mensen dan ik aanvankelijk dacht de verleiding van de vier gelekte afleveringen niet hadden kunnen weerstaan. (Iets waarover dat soort types dan wel weer heel goed hun mond kunnen houden.)
Hakt Jorah zijn Greyscale-arm eraf en vormt hij t.z.t. een komische dubbelact met Jaime? Of wordt de ziekte een halt toegeroepen en kiest hij voor het huwelijk met de dochter van Stannis.
Stannis: ik betrapte mezelf erop dat ik toch wel echt sympathie voor de man begin te ontwikkelen. Al was zijn taalkundige vermaning aan het adres van een kinkel van de Night’s Watch – ‘fewer, not less’ – een anachronisme. Als grapje te duidelijk gericht tot een publiek dat zich niet in de buurt van een van de Seven Kingdoms bevindt, maar achter een scherm.
Wat vinden jullie ervan dat Joost hier doodleuk Mad Men-spoilers levert?