Joost de Vries –
The Hound & The Mountain. Het zijn waarschijnlijk de krachtigste bijnamen die je voor twee broers kunt bedenken. Mijn broer en ik moesten het doen met Huugepuug & Joossieboossie, een stuk lievere nicknames, en ik denk dat dat de reden is dat we nooit als huurmoordenaar in dienst zijn getreden van een kwaadaardig regime. The Mountain krijgt deze week meer facetime dan ooit. Buiten de muren van King’s Landing is hij met een zwaard zo groot als een racefiets aan het inrammen op wat waarschijnlijk (hopelijk?) veroordeelde misdadigers zijn. Bloed spettert, ingewanden rollen in het zand. Cersei kijkt van een afstandje toe, geamuseerd – The Mountain is haar kampioen in het duel tegen haar broertje Tyrion. Het lijkt een trainingspotje te zijn, alsof hij staat te tienen tegen een muurtje, behalve dan dat het voor de slachtoffers wel degelijk menens is. ‘You seem to be in good form’, zegt Cersei, die waarschijnlijk al fantaseert hoe het reuzenzwaard door Tyrion heen klieft.
‘Who am I fighting?’ vraagt hij.
‘Does it matter?’ zegt Cersei.
The Mountain haalt zijn brede schouders op. Veel dialoog krijgt hij nog niet. Een man van daden, geen woorden.
De grote grap van Game of Thrones is dat het altijd uitmaakt wie je doodt, zoals alles wat je doet wel degelijk consequenties kan en zal hebben. In alle verhaallijnen is oorzaak en gevolg onmiskenbaar, alles gebeurt als actie en reactie. No good deed goes unpunished. Vraag maar aan The Hound, die Arya hielp wraak te nemen op de martelaars van haar vrienden eerder dit seizoen, en die nu honderd zilverstukken op zijn hoofd heeft staan, dead or alive, waarschijnlijk met een voorkeur voor het eerste.
Het is grappig hoe The Hound deze week tegenover zijn broer wordt geplaatst als een baken van licht en hoop en menselijkheid. Met Arya komt hij ergens op weg naar The Vale een afgebrande boerderij tegen, waar een boer met een steekwond langzaam ligt te creperen. The Hound geeft hem wat te drinken, praat met hem, en helpt hem dan aan een snelle dood. We hebben het steeds over Jaime Lannisters karakterontwikkeling, maar The Hound kan er inmiddels ook wat van. Hoe vaak hij in het verleden ook bralde over hoe lekker moorden is, trek lang genoeg met Arya Stark op en je krijgt vanzelf een geweten. The Hound is meer invoelend geworden, hij erkent het lijden dat gewone mensen doen in tijden van oorlog, wanneer ze zijn uitgeleverd aan mannen zoals hij en zijn broer.
Daarmee komen we bij wat een thema is waar de schrijver en show runners van Game of Thrones vaker mee spelen – het nature versus nurture-debat. GoT draait om familievetes, om bloedverwanten, maar telkens wanneer een personage een lange tijd bij zijn of haar familie vandaan is, ontwikkelen ze zich, worden ze menselijker, ruimdenkender. Je ziet het aan Jamie Lannister, aan Daenarys, en nu dus aan The Hound. Een mens op zichzelf is een beter mens met betere manieren dan in een groep verwanten, lijkt de boodschap.
Arya lijkt overigens steeds meer afstand van haar haatgevoelens voor The Hound te nemen, en spoelt zijn wond uit en naait hem dicht (bij de afgebrande boerderij vielen twee premiejagers hem aan. De ene brak hij in een halve seconde de nek, de andere werd aan Arya’s Needle geregen. ‘This day isnt really working out the way you planned’, voegde The Hound daar nog aan toe), toen The Hound te bang was om de wond dicht te schroeien. Trauma’s van vroeger, de brandwond die zijn Bergbroer hem aanbracht. ‘De pijn was erg, de stank was erger.’
Aller-vreselijkste-martelscène-waar-waterboarding-niets-bij-is: O jongens, mijn hart kromp, mijn maag spande zich samen alsof elk moment de weeën konden beginnen. Of beter: het wenen. Op weg naar de privé-vertrekken van zijn Khaleesi Daenarys loopt Ser Jorah Mormont tegen Daario Naharis aan, die net zijn shirt dichtknoopt na een amoureus bezoekje aan zijn koningin. Ser Jorah, arme man, stille aanbidder, voor eeuwig opgesloten in het schemergebied dat de Friend Zone heet.
Vraag: Dankzij het succes van Beverly Hills 90210 scoorden namen als Brandon en Dylan ineens heel hoog in Nederland. Zouden er nu niet ineens heel veel Daario’s en Tywins geboren worden?
Bronn: Viel me tegen. Hij is geen vrolijke sell sword meer, maar een player in het spel der tronen. En dus vecht hij niet voor Tyrion tegen The Mountain. ‘I like you’, zegt hij. ‘I just like myself more.’
Volgende week: Geen Game of Thrones. HBO slaat een weekje over. Op de redactie is er crisisoverleg wat we nu met onze tijd aan moeten.
Jelmer –
Ze moesten er deze aflevering wel alles aan doen om de trial by combat van Tyrion niet te laten gebeuren. We krijgen daar verdieping voor terug in de vorm van, hoe kan het ook anders, jeugdtrauma’s. De beschadigde kinderen blijken opnieuw het boeiendst. De geschiedenis van Tyrion en de verschrikkelijke Cersei werd nog maar eens herhaald – zij is boos op de wereld en op haar kleine broertje in het bijzonder omdat haar moeder stierf toen hij geboren werd. ‘He killed my mother’, had Cersei als kind al gezegd toen Oberyn Martell op bezoek was. ‘I hope he dies soon, too.’ Waarna ze het dwergenkind keihard in de penis knijpt. Dat doe je toch niet als er mensen over de vloer zijn?
Tyrion – die deze anekdote moet aanhoren – krijgt via z’n zus nog meer reliëf. Zo ook The Hound als hij vertelt waarom zijn gezicht er zo uitziet. Dat verveelt niet. Khaleesi, aan de andere kant, wel. De vorige episodes kreeg ik nog kippenvel van haar, als ze picture perfect door een vlot bevrijde stad struint (ik ben een sucker voor goed gesneden beelden van volks geluk). Nu werkt ze me op de zenuwen. Je ziet het gebeuren: avontuurlijke vrouw verandert in saaie tiran. Je denkt bijvoorbeeld: seks met Daario, avontuur! (We weten toch allemaal nog hoe Khaleesi van bil ging met Dothraki Drogo, my moon and my stars?) Nu zien we haar ’s avonds: impeccable, hoewel iets te opzichtig onder de indruk van de penis van Michiel Huisman, en de volgende ochtend: impeccable again. Als we zo doorgaan blijft alleen de suggestie van haar seksualiteit over, haar opwindende, exotische draakmoederschap weggevaagd door dat utopische gedonder. Want dat is nog iets: ze wordt langzamerhand onuitstaanbaar self-righteous. Ik vermoed dat ze haar eigen scheten opsnuift als niemand kijkt. Zie de ernstige uitspraken over de meesters in Yunkai: ‘They can either live in my new world, or die in their old one.’ En: ‘I can and I will end slavery.’ Het soort uitspraken dat je verwacht van een machtsdronken tiran, of een megalomane mensenrechtenactivist. Daenerys is op dit moment geen van beiden, althans niet geloofwaardig.
Is dat erg? Hoe gelaagd willen we deze karakters precies? Jij schrijft het al Joost, alles in het universum van Game of Thrones is actie en reactie. Karakters die zich ontwikkelen als ze van huis zijn: intrigerend, ja; verrassend, nee. Ik bedoel: als deze personages volledig uitgelegd zijn en alleen hun omstandigheden nog invloed hebben op wat ze doen en wie ze zijn, dan worden ze nooit meer dan een product van hun geschiedenis en de veranderende omstandigheden. Hoe gaan ze ons dan nog verrassen? Hoe gaat de serie ons nog verrassen? Misschien is het maar beter als we niet alles weten, zoals bij Littlefinger.
(We weten namelijk wel: voor een verrassende wending hoeven we niet te rekenen op een deus ex machina, want als de makers van Game of Thrones iemand niet serieus nemen, is het God. Ze laten Melisandre (die ik eigenlijk gewoon Carice van Houten wil noemen) zelf vertellen, overdreven blootborstig, dat haar religieuze trukendoos echt niets meer dan dat is, een trukendoos. Als zij en Selyse Baratheon intens in het vuur staren, dan voelen wij niets.)
Daar bleef ik dus mee zitten na deze aflevering: Hoe en wanneer komt er weer eens een echte verrassing, en waar komt-ie vandaan? Wiegertje, jij zag de ‘grote’ gebeurtenis uit deze episode al van verre aankomen: dat het huwelijk van Petyr Baelish en Lysa Arryn geen lang leven beschoren was. Wat voelde je toen het gebeurde?
Praktische vraag : Hoe nu verder in The Vale? Ik bedoel: ik heb daar al een hele tijd niemand anders gezien dan Littlefinger, Sansa, het psychopaatje Robyn en Lysa die nu niet meer is. Kan Petyr het fort gewoon overnemen als hij een smoes verzint voor Lysa’s dood of moet hij daar nog een spreekwoordelijke vergunning voor aanvragen? Heeft hij nu een leger?
Meest tergende Sansa-moment: Dat ze in beeld kwam. Deze keer zat ze Winterfell na te bouwen met sneeuw. Jezus, Sansa.
Popsterrengedrag: Khaleesi, in haar private quarters. Ik stel me voor dat Beyoncé zich ook zo gedraagt. Tegen Daro: ‘If I want you here, I will summon you.’
Onverwachte wederopstanding van Wittgenstein maar dan anders : Arya. Ze vraagt de stervende man die ze onverwacht tegenkomt met The Hound waarom hij nog verder zou willen leven. ‘Why go on? Nothing could be worse than this.’
‘Maybe nothing is worse than this’, zegt de stervende man.
‘Nothing isn’t better or worse than anything’, zegt Arya. ‘Nothing is just nothing.’
Wiegertje –
Bedankt dat je me daar even aan herinnert, Jelmer. Hoewel ik natuurlijk zeer ingenomen ben met mijn eigen gelijk voelde ik nul triomf toen Lysa door de Moon Door tuimelde. Ik voelde weinig toen Petyr haar liet vliegen – niet op een goede manier, zoals hij aan haar gekreun te horen twee weken geleden had gedaan, maar op een dodelijke manier. Het was namelijk inderdaad geen verrassing, en ik denk ook dat het weinig verschil zal maken. Lysa was voor niemand meer dan een bijgedachte, en Sansa’s pruillip zal door de dood van haar tante niet meer of minder uitzetten. Haar lot wordt er namelijk niet zonniger op nu ze zo volledig aan Petyr overgeleverd is. Het aardige aan Lysa Arryn als personage was haar angstaanjagende toewijding aan haar zoon en het feit dat ze Catelyns zus was, maar ze zal niet gemist worden. Al was het alleen maar omdat er al zo ontzettend veel personages in deze serie zitten dat haar dood niet eens lekker opruimt.
In Nederland eisen we al jaren heel veel functieloos naakt van onze acteurs, en dat betaalde zich in deze aflevering op internationaal niveau uit. Michiel Huismans billen, zij aan zij met de borsten van Carice van Houten. Van het uitzicht op het één (gezien de cameravoering waren het misschien toch stuntbillen, maar laten we hopen dat het dan in elk geval oerhollandse stuntbillen waren) kregen we – FLOEPS! – uitzicht op het andere in de aansluitende scène. Het was bijna een showreel voor hoe graag en vrijelijk Hollandse acteurs in hun blootje staan. Maar dit was voor beide acteurs zeldzaam functioneel blootje.
Jelmer, ik snap dat je je ergert aan Daenerys’ wat oppervlakkige perfectie, maar ik vind het dit seizoen een feest om te zien hoe ze wankelend haar macht aan het verkennen en testen is. Op grote schaal (omgaan met rebellerende steden en slavenmeesters kruisigen, bijvoorbeeld) maar ook op kleine schaal. Het is in Game of Thrones zeldzaam een vrouw te zien die een man beveelt zijn kleren uit te trekken zodat ze haar ogen even uitgebreid de naakte kost kan geven. De enige andere vrouw in deze serie die met zoveel plezier haar machtspositie bekleedt is volgens mij Olenna Tyrell, maar die weet al precies waar haar grenzen en mogelijkheden liggen. Dat Daenerys haar machtsverhouding tegenover Naharis naar beider volle tevredenheid uitbuit doet me deugd. Dat kind staat namelijk al droog sinds Kal Drogo (!) haar in seizoen 1 ontviel, en ze wordt omringd door oude mannen, en jonge mannen zonder geslachtsdelen. Je gunt haar een verzetje. Ik hoop alleen van harte dat het haar niet zal bezuren.
Heel prachtig was ook de manier waarop ze met één opmerking haar positie ten opzichte van Daario Naharis én Ser Jorah verankert: ze draagt Jorah op Daario Naharis te vertellen dat Jorah haar van gedachten heeft doen veranderen. Naharis jaloers natuurlijk, en Ser Jorah in de zevende hemel van zijn Friend Zone. Mijn hart breekt overigens niet zo erg voor de beste man als dat van jou, Joost. Hij heeft bewust een enkeltje Friend Zone geboekt door verliefd te worden op een decennia jongere koningin/drakenmoeder. Niet getormenteerd lopen doen als ze je vervolgens meer als vaderfiguur ziet en de kleren van het lijf van de mooiboy scheurt, want dan heb je het er zelf naar gemaakt.
En toen gingen we van de schitterende achterbillen van Michiel Huisman naar de schitterende voorbillen (?) van Carice van Houten! Hoewel ze elke keer nét onnodig pront in beeld waren (waarom niet een klein stukje bijsnijden, zoals vorige week met Reek wel kon? Omdat: tieten), droeg Melisandre’s naaktheid wel mooi bij aan de drukkende en verleidelijke sfeer van de scène die Jelmer al beschreef. Melisandre: vleselijke schoonheid, waar uit iedere porie zelfverzekerdheid en corruptie wasemt. De rode priesteres is een ouwe trukendoos, ja, en de verontschuldigende vermoeidheid van Selyse Baratheon is daar totaal niet tegen opgewassen. Selyse: gewoontjes, beïnvloedbaar en, bovenal, gekleed. Dit belooft weinig goeds voor die arme dochter van haar, die mee op reis moet met Stannis. The Lord needs her. Ook al geen verrassing, helaas.
Wel een verrassing: De terugkeer van Hot Pie! En wat een terugkeer. Brienne, Pod en ik hebben zoveel geleerd over niertjes. En Arya.
Uitstekende belediging die ook voor de gewone sterveling in het dagelijks leven praktisch toe te passen is: ‘You’re not interesting enough to be offensive.’ – Brienne tegen Pod. Belangrijk om in het hoofd te houden bij het lezen van zure internetcomments op nieuwssites, bijvoorbeeld.
Opmerking van Littlefinger die denkt dat hij een wittgensteineske Arya-wijsheid poneert, maar niet verder komt dan wat dronkemansgefilosofeer : ‘A lot can happen between now and never.’