Philip Huff

Jongens, een paar weken geleden schreef ik hier dat als een volwassen iemand in Westeros wordt gevraagd hoe hij zou willen doodgaan je er de klok gelijk op kunt zetten dat hij niet alleen niet op die wijze zal doodgaan, maar ook nog eens veel spoediger dan gedacht zal sterven.

Een andere stevige hint is als iemand ‘Alles komt goed’ zegt. (Zoals Katrine Fønsmark vorige week tegen haar schattige kinderen zei).

We kunnen daar een nieuwe vooruitwijzing voor kinderen aan toevoegen: als de meest trouwe dienaar van je vader je een handgemaakt houten poppetje geeft van het dier dat op je familiewapen staat, is het ook snel met je gedaan, of je nu een prinses bent of niet – en wat voor een wijsheid je ook te berde weet te brengen (‘It’s all the choosing sides that made everything so horrible’).

Ik bedoel maar te zeggen: Stannis heeft zijn kind verbrand.

Om zijn ambities te verwezenlijken, ja. (Haha. Ha. Ha… Ja!)

Nu is het niet zo dat ik niet geloof in de opofferingsgezindheid van kinderen, noch dat ik de eigengereidheid van ouders ten koste van hun kinderen overschat (daarvoor kwamen in de daarvoor bepalende jaren net iets te vaak van dat soort ouders bij de audities van Idols voorbij) maar: Stannis heeft zijn eigen kind verbrand.

Z’n enige.

Z’n eigen.

Z’n dochter.

Was André Hazes er nog maar om dat voor mij begrijpelijk te maken.

Ik dacht dat Littlefinger de slechtste persoon in Westeros was, Ramsay de meest zieke, maar het blijkt dat die twee eigenschappen natuurlijk niet van elkaar los te koppelen zijn: Stannis is niet alleen arrogant, koppig, meedogenloos en op zijn eigen manier ambitieus, hij is killer dan het noorden zelf, hartelozer dan het ijzer van de troon die hij ambieert, en dommer dan het achtereind van een houten paard.

Je eigen dochter verbranden om koning te worden? Om Tywin Lannister te parafraseren: als je dat moet doen, ben je geen koning.

Nee, dan de verbannen Ser Jorah, die met gevaar voor eigen leven Daenerys de gevolgen van haar koers toonde: als je zo regeert, sterven er mensen, voor niets, voor plezier, en daarna nog even haar leven redde van die vervelende V for Vendetta-types en haar bloedend beschermde tot Drogon haar kwam ophalen.

Ik verkies die eilander elk moment boven die andere eilander. Koningsbloed of niet.

En o ja, Jon Snow heeft een goed hart. Misschien kan hij dan eindelijk eens naar de wc en ophouden te kijken als iemand die moet poepen. (Onder aan the wall, Jon, echt?)

Wiegertje Postma – Dit is Game of Thrones

Ik ben stuk, geloof ik. Game of Thrones heeft me gebroken. Ik heb gekeken naar hoe Carice van Houten de haard onder een hartstikke lief meisje aanstak terwijl haar vader toekeek, en ik voelde niks. Ik zag hoe de kille moeder van dit hartstikke lieve meisje te laat besefte dat het een slecht idee was om haar in de hens te steken, en ik heb even aan mijn neus gewreven – hooikoorts – en ben thee gaan zetten.

Als ik niet echt stuk ben, ben ik op z’n minst afgestompt. In de loop van deze nietsontziende serie zijn er zoveel gruwelen voorbij gekomen dat er weinig meer verbaast. De ene gruwel troeft de andere af – in elke aflevering vindt er wel enige vorm van seksueel geweld plaats, er zijn piemels en hoofden afgehakt, vingernagels uitgetrokken en een heel geliefd gezin is uitgemoord. Dan moet je tegen het einde van seizoen 5 wel weer met wat nieuws komen om kijkers bezig te houden. Een vader die zijn dochter levend verbrandt om zijn god wat gunstiger te stemmen en zo zijn ambities waar te maken – dat is wel wat nieuws, ja. Maar het sloeg een beetje dood, bij me. Wéér is het ergst denkbare gebeurd. Verrassing! In de keuken hoorde ik Shireen vanaf de brandstapel krijsen. Haar doodsangst klonk boven het gekolk van de waterkoker uit. Dat ging wel door merg en been, maar ik was toch ook weer afgeleid op het moment dat ik mijn theesmaak moest kiezen.

Over keuzes gesproken: de gruwelijkheden gaan dan wel wat langs me heen, de keuzestress van de belangrijkste personages deze week niet. Stannis en Daenerys konden kiezen voor of tegen geweld, en allebei kozen ze het geweld. Stannis koos ervoor zijn dochter te verbranden, Daenerys koos ervoor om de gevechten in de arena’s door te laten gaan – mét Ser Jorah als een van de gladiatoren. Volgens haar verloofde Hizdahr had ze geen keuze, maar volgens Tyrion wel. Met één klap in haar handen koos ze voor het gevecht. Ser Jorah kwam als winnaar uit de bus en koos er op zijn beurt voor om een lans te werpen tussen de ogen van een Son of The Harpy, die op het punt stond een einde aan Daenerys Targaryen te maken. Het zou ontzettend haatdragend van Dany geweest zijn als ze Ser Jorah nou nog niet voor zijn verraad van vorig seizoen zou vergeven, en dat doet ze dan ook. Eind goed al goed, zou je zeggen – maar dan zou je wel dom zijn. Dit is namelijk Game of Thrones, en de scène loopt dus op een totaal fenomenaal bloedbad uit, waar Dany op het laatste moment door haar draak uit gered wordt. Ze kiest voor haar draak, en niet voor het beschermen van haar trouwe volgelingen, die in de arena achterblijven.

Arya moet ondertussen haar keuze nog maken. Kiest ze voor deurtje 1 en vermoordt ze de oplichter uit Braavos? Dat zou betekenen dat ze goed op weg is om een Faceless Man te worden – een naamloze huurmoordenaar die geen vragen stelt. Of kiest ze voor deurtje 2, en vermoordt ze Ser Meryn Trant – een van de mensen op Arya’s persoonlijke dodenlijst? Je weet vast nog wel (of niet, zoals ik, maar dan bestaat het internet voor je) dat Meryn Trant in seizoen 1 Arya’s Braavosi vechtleraar Syrio Forel vermoordde – of daar leek het in elk geval op. Daarom wil ze hem dood hebben. Bijkomstig voordeel is dat Ser Meryn in deze aflevering ook nog eens rechtstreeks naar een bordeel gaat waar hij elke dag een vers, extreem jong meisje wil hebben, dus de serie hint er op enigszins goedkope wijze op dat het maar beter is als Arya hem van kant maakt. Maar dat betekent wel dat ze voor haar persoonlijke wraak heeft gekozen, en dan kan ze geen echte Faceless Man meer zijn. Keuzestress.

Dit is Game of Thrones, en dus is er allicht ook nog een deurtje 3: Arya vermoordt helemaal niemand, maar raakt verdwaald in het bordeel en valt zonder puntig wapen in de pedofiele klauwen van Ser Meryn. Ze verliest haar onschuld en haar vuur, krijgt een doffe blik in haar ogen en gaat voortaan écht schelpdieren verkopen. Nou ja. Een vrouw hoopt dat de makers niet zó ver durven te gaan.

Niña Weijers

Wiegertje, echt, deed het in vlammen opgaan van Shireen je niets? Of ging je thee zetten omdat je (onderbewuste) eigenlijk niet wilde kijken? Dit was de eerste moord in vijf seizoenen die me echt raakte, geloof ik. Natuurlijk was er die Red Wedding and all that, maar daar ging het toch vooral om de shock van het onverwachte. De moord op Shireen was aangekondigd en al drie afleveringen onontkoombaar. Dat maakte hem ook zo tragisch, in de beste Griekse traditie.

Ik kan niet meer bijhouden hoe vaak Amerikaanse sites inmiddels hebben gekopt dat de serie nu écht te ver is gegaan qua geweldsporno, en na deze aflevering gebeurt het uiteraard opnieuw. Effectbejag, geweld om het geweld, schrijvers Weiss en Benioff die expres publieke controverse willen losmaken. In dit geval ben ik het daar zeker niet mee eens. Het verbranden van zijn dochter is de uiterste consequentie van Stannis’ waanzin: tot iets wreders dan dit zal hij nooit meer in staat zijn. Het was, voor mij, een scène waarin alle gekte van de stoelendans om de Iron Throne in een concentraat werd opgediend. Families die zichzelf uitmoorden in plaats van elkaar (zie ook: de Lannisters), blind geloof in een deus ex machina om de boel te redden (leuke draak ex machina een scène later, trouwens), de oudtestamentische oog om oog, tand om tand-mentaliteit. Never turn the other cheeck, gewoon doorgaan, net zo lang tot je je hoofd terugvindt in de handen van je eigen vrouw, die hem er op een koude winternacht afhakt als je net een bad neemt om de zonden van je af te spoelen (gokje).

Het offeren van een eigen kind ten gunste van één of meer goden is ouder dan de bijbel (zie opnieuw: de Grieken), dus wat dat betreft voegt de serie zich in een lange traditie. Het is de ultieme moord, de allerergste, en het is niet mogelijk dat daar ooit iets goeds uit voortkomt. Wonderlijk, dat we zoiets in de ontelbare heropvoeringen van de grote Griekse tragedies allemaal goed te pruimen vinden, diep menselijk drama, et cetera, en dat zo’n scène in Game of Thrones vaak wordt weggezet als geweldsporno. Ik vond dit diep menselijk drama, voor het eerst écht lastig om naar te kijken. Des te meer in contrast met de kitscherige slachting die erop volgde in de gladiatoren-arena van Dany, met z’n suffe draak om het verhaaltje uit te blazen.