Een Afrikaans slachtoffer staat onder aan de lijst en op een flink wat hoger paginanummer in de krant.

De recente Congo-oorlog heeft mogelijk honderdduizenden slachtoffers opgeleverd maar zowel de daders als de slachtoffers waren zwart. Dus weinig identificatie qua zielig en je kunt er ook weinig mee qua het fijne postchristelijke mea culpa-gevoel.

Of de daders of slachtoffers moeten ‘westers’ zijn, anders is het nauwelijks nieuws. Israëliërs of Palestijnen die doodgaan is ook nog een beetje erg want dat conflict weten we wel iets van en we kennen de pleitbezorgers van beide kampen van tv. Met Papoea’s ligt dat al heel wat anders. Dus de culturele en fysieke wipe-out door de Indonesiërs komt ook al niet op de voorpagina.

Maar de minste prioriteit heeft Afrika. Alsof dat continent opgegeven is.

In de schaduw van de ‘wereldpolitiek’ ontwikkelen sommige stukken Afrika zich prima. Maar geen nieuws is goed nieuws. Dus voor een gebrek aan aandacht bestaat er nog een slap excuus. Wat onbegrijpelijk is, is dat wanneer zich grootschalige humanitaire drama’s afspelen ook dat hoogstens een klein itempje waard is ergens achter in een van de twee nationale journaals.

In het Arabisch-Israëlische conflict zijn aan beide kanten bij elkaar opgeteld vanaf 1948 nog geen vijftigduizend doden gevallen. Oorlogen en aanslagen bij elkaar opgeteld.

Ook een gruwel uiteraard, maar in Afrika zijn er nog in de laatste twintig jaar vele conflicten geweest met soms het tien- of twintigvoudige aan slachtoffers binnen een paar jaar tijd. Soms zelfs in een paar weken.

‘Dat doen ze elkaar aan’, zeggen de ergste cynici. Maar waren we ook zo stil toen de ene Argentijn of Chileen de andere vervolgde in de jaren zeventig? Redeneerden we ook zo over de DDR? Of waren dat toen ook ‘Duitsers onder elkaar’?

Wat is toch het verschil? Of is dat een te pijnlijke vraag? Zo kort na het hele gedoe over zwarte piet.

Kort geleden werden in Nigeria meer dan tweehonderd meisjes ontvoerd om te worden verkocht op slavenmarkten.

WTF? Slavenmarkten? Ja, die bestaan gewoon nog in landen rond de Sahara. Niks afgeschaft.

Officieuze slavenhandel bestaat overigens ook nog. Rechteloos Aziatisch personeel in de Golfregio en kinderslaafjes in de seksindustrie in India of Zuidoost-Azië. Maar dus ook letterlijke onversneden slavernij. Gewoon mensen die je kunt kopen. Zoals een ezel of een boormachine.

Maar ook dit was nauwelijks nieuws. Totdat op internet de verontwaardiging groeide. Hashtag ‘bringbackourgirls’ deed zijn werk. Het staat nu iets hoger op de verschillende politieke agenda’s.

Eens kijken wat er gebeurt. Komen bijvoorbeeld Europa en de Arabische wereld eens in beweging? Waren het niet Europeanen en de Arabieren die ooit een groot deel van Afrika ’s jeugd wegvoerden?

Wat Nigeria betreft is het enige dat de Arabische wereld deed het financieren van de Rode Khmer van Afrika, de ‘Boko Haram’ en elders in Afrika vele andere radicale burgermoordclubjes. En wat Europa deed was zeer opvallend wegkijken en leuk blijven handelen in de spoils uit conflictgebieden.

Ver van mijn bed is nooit een excuus. En ik geloof niet dat fysieke afstand het criterium is. Zouden er in Australië of Nieuw-Zeeland honderden meisjes worden ontvoerd om als slavinnen te worden verkocht, dan opende het journaal er een week lang mee.