In Ahoy’ heeft menig legendarisch concert plaatsgevonden, maar een intieme of sfeervolle zaal is het bepaald niet. Voor een Nederlandse artiest is Ahoy’ «doen» een mijlpaal. Het was Lee Towers die daar ooit mee begon en nog steeds graag mag vertellen hoezeer hij destijds voor gek werd verklaard. Towers pakte het vanaf het begin groots aan: zijn show werd aangepast aan de omgeving, dus ook massaal, overdonderend en grotesk. Bij Towers – opgebouwd uit een helft Rotterdam en een helft Vegas – paste dat. Maar sindsdien lijkt het voor veel Nederlandse artiesten de Ahoy’-standaard: uitpakken. Krachtvertoon.
De wijze waarop Anouk op haar live-dvd haar optreden in Ahoy’ in- en uitluidt, is alleen daarom al een verademing. Al a capella zingend loopt ze door het publiek naar het podium, in het midden van de zaal. Daar geeft ze een ronduit overdonderend concert, om 27 nummers later eveneens a capella zingend het podium weer te verlaten. «And when the lights go down/ That is where I’ll be found», zingt ze, al bijna vanuit de coulissen, en de zaallichten gaan aan. Aan toegiften doet ze niet, want voor zowel publiek als artiest staan die toch al vast, dus waarom elkaar spontaniteit wijsmaken?
Ze begint met Love en eindigt met Lost, twee van haar meest kwetsbare teksten. «Lost in this world/ I even get lost in this song.» Het gaat door merg en been. Anouk is geen mooischrijver, en juist daarom weet ze op de meest onverwachte momenten te ontroeren, wanneer ze in al haar directheid beschrijft wat haar bezielt, en verwart. Hoogtepunt is Hail. Ze lijkt wel licht te geven als ze daar op dat grote podium in het enorme Ahoy’ staat, en zingt dat ze het te midden van het grote gevecht der opvattingen ook allemaal niet meer weet, dus haar ogen maar sluit en hoopt op het beste: «Hail to all of us/ Hail to all of us down here.»
En die stem! In het verleden moest Anouk wel eens over een overstuurde band heen schreeuwen, vooral in haar wat zwaardere, soms ronduit lompe rockers. Daar-van speelde ze er in Ahoy’ ook een paar, en ze halen het bij lange na niet bij lichtvoetigere nummers als R.U. Kiddin’ Me en vooral Girl, die in al hun speelsheid de vanzelfsprekende allure van het ideale poplied hebben. Maar vooral speelt haar band anno 2006 secuur en zorgvuldig, zelfs in deze omgeving. Met zo’n begeleiding glorieert de stem van Anouk, die wulpser en vooral meer ontspannen klinkt dan vroeger. Toen had Anouk op het podium iets verkrampts, alsof de frustraties over het achterblijven van haar fel-begeerde internationale doorbraak ook daar opspeelden, alsof ze iets moest bewijzen. Die doorbraak lijkt er niet meer te komen, maar de zelfverzekerde zangeres op deze dvd maakt allerminst de indruk onder welke onderwaardering ook gebukt te gaan. Haar publiek is uitzinnig en meer dan de helft van haar nummers valt na het intro een ovationeel herkenningsapplaus ten deel, maar nergens lijkt Anouk de verleiding te voelen er dus maar een plat volksfeest van te maken. In plaats daarvan zingt ze met gesloten ogen drie ballads achter elkaar, in Nederland doorgaans het startschot voor het geroezemoes aan de bar. Maar in Ahoy’ valt het publiek er stil van. Het grootste compliment denkbaar.
Anouk speelt op 23 mei op Dauwpop in Hellendoorn, op 25 mei in de Heineken Music Hall (uitverkocht) en op 8 juli tijdens Bospop in Weert