Dat het even heeft geduurd, komt wellicht doordat Biffy Clyro een tamelijk ongrijpbare band is. Allereerst zijn er die nummers, gespeeld in de rockopstelling: drum, gitaar en bas. Het zijn nummers die je alternatief zou kunnen noemen, maar op de albums klinken ze ronduit gelikt, terwijl ze soms juist structuren hebben die ver afwijken van wat in de alternatieve rock gebruikelijk is. Al is de band op het nieuwe album Ellipsis gewijzigd van producer (naar Rich Costey, met onder meer een verleden met Death Cab for Cutie en Frans Ferdinand); daar is niets aan veranderd. De plaat klinkt iets minder direct, wat in dit geval niet meteen een compliment is, maar nog steeds vanaf de eerste tonen onbetwistbaar als een album van Biffy Clyro, juist door die twisten in hun nummers.

De drie leden van de band hebben bijvoorbeeld de neiging op tamelijk onverwachte momenten koortjes in te zetten, wat ze overigens goed afgaat, omdat ze alledrie kunnen zingen. Dan zijn er de teksten. Soms ronduit zoetsappig, soms met een mild soort ironie dat niet helemaal doorbijt, op andere momenten stekelig en getormenteerd, zoals op de eerste single van het nieuwe album Wolves of Winter, die een afrekening lijkt met het deel van de buitenwereld dat de band niet gunstig gezind is. En soms ook van een grote zeggingskracht, zoals het oudere ‘I whisper empty sounds in your ear and hope that you won’t let go/ Take the pieces and build them skywards’. Dat nummer, Machines, was een klassieke akoestische ballad, en die staat op het nieuwe album ook: Medicine.

Bijna los van dit alles staan de liveshows, die zich kenmerken door een zeer fysieke intensiteit. De band speelt geconcentreerd en maakt nauwelijks contact met het publiek. Bassist James en drummer Ben Johnston zijn tweelingbroers en net als de met opvallend rafelige, slordige tattoos volgetekende zanger/gitarist Simon Neil spelen ze doorgaans met ontbloot bovenlijf, wat de inspanning van de liveshows nog eens extra benadrukt. Biffy Clyro is een band die live is opgetrokken uit zweet, en dat gutst in het rond. Die Simon Neil heeft naast zijn gitaarspel één enorme troef: zijn uithaal. Allemachtig, wat gaan zijn uithalen, altijd in een vettig Schots, door merg en been, met die geknepen rand van venijn.

Ook in de studio zijn die gelukkig niet weggestreken, waardoor een nummer als Friend and Enemies, ondanks het galmende begin en het kinderkoortje, toch de bitterheid krijgt die het tekstueel verdient, ook vanwege die lang aangehouden ‘s’ in ‘Cause you were not right/ You were just righteous’. Op deze manier gezongen, als door een slang, klinkt het meteen spottend.

Biffy Clyro, Ellipsis. Biffy Clyro speelt 7 november in TivoliVredenburg in Utrecht en 9 november in 013 in Tilburg

Beeld: Biffy Clyro, van voor naar achter Simon Niel, Ben Johnston en James Johnston (Austin Hargrave)