Londen – Wie wil weten wat er in de Britse politiek speelt, dient de boeken van Tim Shipman te lezen. Na zijn Brexit-boek All Out War leest nu Fall Out, over de Britse verkiezingen, als een thriller. ‘The Dark Side’, met deze naam plachten de aanhangers van Jeremy Corbyn het hoofdkantoor Southside van de Labour-partij aan te duiden, gelegen nabij het Paleis van Westminster. Een broeinest van Rode Tories, zoals de Corbynista’s de Blairites en andere gematigde partijleden beschouwden. Overleg binnen de Labour-partij vond altijd in het kantoor van Corbyn plaats, omdat de socialistische oppositieleider en zijn kameraden geen voet wilden zetten op het terrein van de vijand.

Maar toen Theresa May plotseling verkiezingen had uitgeroepen, moesten Corbyn & Co wel naar The Dark Side komen. Daar werd op de achtste etage een koffiehoek tot kantoor omgebouwd waar de Corbynista’s zeven weken lang hun campagnewerk konden doen.

In het hoofdstuk Leninists and Lennonists – de oude en de jonge Corbynista’s – beschrijft Shipman hoe verbaasd het partijkader van Labour was over Corbyn. Ze waren Tony Blair en Gordon Brown gewend, wier fysieke aanwezigheid alom gevoeld werd, maar opeens liep daar een bebaarde en bedeesde oude man met een dienblad vol theekopjes rond. Met grote ogen keken de Southsiders ook naar het arbeidsethos van de Corbynista’s, die een vergadering ’s ochtends om negen uur aan de vroege kant achtten. Onder Blair was zeven uur al laat.

Verbazing veroorzaakte ook de tactiek, of het gebrek eraan, van hun socialistische stalgenoten. ‘Ze hebben geen strategie, geen werkrooster en geen boodschap. Ze hebben geen plan’, mopperde een Labour-official. De Corbynista’s bedachten elke dag een nieuw thema, vaak op lukrake wijze. Het woord van de dag, zoals ‘transport’ of ‘kinderopvang’, werd op de glazen scheidingswand geplakt, wat als bijkomend voordeel had dat al die velletjes het uitzicht van de Labour-medewerkers op de linkse indringers met de dag beperkte.

Corbyn vertrouwde erop dat zijn emotioneel-socialistische boodschap voldoende was. Bovendien kwam hij warmer en authentieker over dan May, die door haar monotone optredens de bijnaam Maybot kreeg. Anders dan Blair hield Corbyn geen toespraken in marginale kiesdistricten, maar in strategisch gelegen steden. ‘Je moet een hub creëren en daar mensen uit de omgeving heen lokken’, legde een Corbynista uit. Tot verbijstering van de Blairites behaalde deze politieke ‘amateur’ een verrassend goed verkiezingsresultaat…