Na met angst en beven te hebben vernomen dat de staatssecretaris van Cultuur van LPF-huize kwam, haalde de kunstgemeenschap opgelucht adem toen bleek dat Cees van Leeuwen vooral wilde «luisteren naar de mensen in het veld» en in plaats van de kunstwereld te teisteren met grote plannen vooral leek te smachten naar acceptatie «Ik verzamel wijn, telt dat ook als kunst?»
Weliswaar moesten enkele offers worden gebracht na de zetelwinst van de LPF, die over cultuur helemaal niets in het partijprogramma heeft staan. In Rotterdam kondigde het nieuwe college zon grote kaalslag op cultureel gebied aan dat enkele captains of industry, tevens gulle sponsors, de klok luidden. En afgelopen week noemde de Rotterdamse VVD-wethouder Hulsman zonder enig benul het beeldje van een knielende en biddende Adolf Hitler, een kunstwerk van de Italiaan Maurizio Cattelan, aanstootgevend. De Leefbaar Rotterdam-fractie vond dat het beeldje «moest worden verboden» wie weet introduceert ze later een algeheel verbod op afbeeldingen van dictators als Pol Pot, Josif Stalin en Djengis Khan.
Maar het echte gevaar voor de kunst komt als vanouds uit andere hoek: de PvdA. Hannah Belliot, de nieuwe PvdA-wethouder van Cultuur in Amsterdam, stelde in de openingsspeech van het jaarlijkse theaterfestival dat «cultuur nog te veel gefilterd en geselecteerd wordt door een besloten kring». Meer mensen moeten zich bezighouden met de vraag: «Wat is kwaliteit?» Belliot: «Het rigide onderscheid tussen amateurkunst en professionele kunst is volstrekt achterhaald. Subsidies die op die indelingen zijn gebouwd, zijn evenzeer achterhaald. Een volgend Kunstenplan moet die indelingen herzien.»
Pleitte de LPF voor amateurs in de politiek, Hannah Belliot wil de amateurs nu ook in de kunstwereld aan de macht (in o holle frase «de bestaande bastions»). Wellicht ook iets voor minister Bomhoff? Iedereen moet toch in staat zijn te opereren; de intenties van een amateur zijn toch niet slechter dan die van een professional? Bovendien is het vast bijzonder slecht gesteld met de culturele diversiteit onder de medische staf.
Belliot keert met liefde terug naar de blunders van het socialistische cultuurbeleid van de jaren zeventig toen klompendansen waardevoller dan ballet werd geacht alleen omdat meer mensen zich ertoe aangetrokken voelden. In haar speech verwart de nieuwbakken wethouder het cultuurbeleid bij voortduring met welzijnswerk. Kunst is voor haar slechts een middel, geen doel. De intentie is belangrijker dan het resultaat, en dat betekent een volstrekte miskenning van de waarde van kunst. Want kunst kán niet op de knieën.