Zelfs Jennifer Lopez’ billenwerk is een monument van introversie vergeleken met de billenpartij van Minaj. In Amerikaanse recensies van het derde album The Pink Print van de rapper worden ook tamelijk soepel lijnen getrokken van haar nummers naar haar billen. New Yorks Daily News concludeerde in een behoorlijk lovende recensie: ‘The Pink Print goes a long way towards making Minaj’s character as fully rounded as her figure.’
Het verwijt van seksisme ligt hier op de loer. Immers, geen mannelijke recensent (de recensie was geschreven door een man) heeft ooit opgemerkt dat een nieuw album van Bruce Springsteen zo hoekig klinkt als Springsteens kaaklijn, of de nieuwe Dylan zo weelderig als zijn baard. Maar zoals bij politici die hun privé-leven inzetten in hun campagne, zo is bij Minaj haar lichaam onderdeel van haar muziek. Niet alleen omdat ze het inzet in haar live shows en clips, ook niet omdat het zo overdadig gestileerd is dat het een statement op zichzelf is, maar omdat ze het bezingt. Haar opzwepende hit Anaconda, bijvoorbeeld, gaat over haar kont.
Er valt nog van alles te beweren over dat nummer. Dat het een ode is aan haar eigen lijf en daarmee een pleidooi voor zelfwaardering, dat haar sneren naar dunne meisjes zonder billen een belangrijk emancipatoir statement is wanneer het komt van een zangeres bij wier jonge publiek eetproblemen een serieus probleem vormen, dat het nummer zoals zoveel andere op dit album een aanstekelijk soort seksuele kracht uitstraalt. Maar boven alles is het een nummer over haar kont, punt uit.
De aantrekkingskracht van Minaj is voor een groot deel haar bravoure: ze draagt dezelfde dominante, zelfbewuste, autonomie opeisende seksualiteit uit als Madonna en alle zangeressen die in dat opzicht door Madonna werden beïnvloed (Get On Your Knees gaat over precies datgene wat de titel al belooft, hetzelfde geldt voor Feeling Myself), maar haar snoeverig gesneer en gedis en gebral (uiteraard rijdt ze ook in een Maybach) beweegt zich in alles in de traditie van de hiphop. Zoals ook haar muziek zich beweegt tussen pop en hiphop, al rapt ze minder en zingt ze meer dan voorheen. ‘Independent bitches only’, zingt ze in Only wanneer ze bijval krijgt van zowel Drake, Lil Wayne als Chris Brown.
In I Lied en het geweldige openingsnummer All Things Go klinkt ze dan weer verrassend kwetsbaar. Haar neef werd vermoord, haar relatie ging na tien jaar uit en ze had als zestienjarige een miskraam. In All Things Go haalt ze al die gebeurtenissen aan en de conclusie is de titel van het nummer. Het is in alle kaalheid een zinnetje als een mokerslag: ‘My child with Aaron, would’ve been sixteen, any minute.’ Alsof het letterlijk van haar dagboek in haar tekstboek terecht is gekomen en ze zelfs de naam van de vader niet heeft veranderd. Rauw in haar emotionaliteit, rauw in haar seksualiteit, gelikt in haar muziek. Fascinerende vrouw, die Nicki Minaj.
Nicki Minaj speelt op 19 maart in de Ziggo Dome in Amsterdam
Beeld: Nicki Minaj, beeld uit de videoclipAnaconda.