Ze spreken over de goud gespoten, normaal felrode brievenbus van de Royal Mail. Hij staat op honderd meter van de pub in de oude winkelstraat met slagers en bakkers achter witgepleisterde gevels. Een gegraveerd plaatje vertelt dat het staatsbedrijf de bus goud heeft gespoten ter ere van de Olympische gouden medaille van Andy Murray op de Spelen van 2012. Door heel Groot-Brittannië verschenen gouden bussen waar goudenmedaillewinnaars geboren of getogen waren.

Dunblane kan wel een likje goud gebruiken. Het charmante dorp is vooral verbonden met het drama van 13 maart 1996. Een doorgedraaide man trok die dag met vier vuurwapens naar de basisschool en doodde zestien kinderen en hun lerares voor hij zelfmoord pleegde. Willie laat zijn aangepaste trouwring zien. ‘Een sneeuwklokje. De enige bloem die bloeide die dag. Het is het symbool geworden van ons verdriet.’ Willie verloor achttien jaar geleden zijn vijfjarige dochter Megan. Ook Kenny draagt zo’n ring. Hij praat er liever niet over, maar in een dorp waar iedereen elkaar kent, hoef je niets uit te leggen. Het betekent ook dat je de grauwsluier niet snel kwijtraakt.

Andy Murray, die als achtjarig jongetje met zijn klas op weg was naar de gymzaal waar het drama plaatsvond, kwam nauwelijks uit zijn woorden toen hij in een bbc-documentaire probeerde uit te leggen wat het betekende voor Dunblane. Ook zijn moeder had die ochtend aan de schoolpoort gestaan, wachtend op nieuws of haar kinderen nog leefden. Huilend vertelde Andy dat hij hoopte dat zijn prestaties het dorp ook iets gaven om trots op te zijn. En toen won Andy Wimbledon. Als eerste Brit in 77 jaar. Het dorp, waar zijn grootouders nog altijd wonen en waar Andy een geliefd landhuis tot tophotel omtoverde, ontplofte van vreugde.

Ook nu verzamelen de mannen zich tegen het middaguur in The Tappit Hen. Andy kan ieder moment aantreden op het centre court. ‘Ik heb geen idee hoeveel bier ik moet inslaan’, zegt barman Gavin. ‘Vorig jaar stond men hier tot aan de muur van de begraafplaats.’ Megan en haar klasgenootjes worden nooit vergeten, maar een nieuwe generatie groeit op met een identiteit verbonden aan een sportprestatie in plaats van een onvoorstelbaar drama. Het is pure winst, vindt ook Willie. ‘Aye, come on, Andy!’