De twee leden van het Britse Blood Red Shoes (gitarist-zangeres Laura-Mary Carter en drummer-zanger Steven Ansell) hebben zich op hun eerste vijf albums door de minimale bezetting van hun band nooit laten weerhouden om te experimenteren met sfeer en stijl. Tekenend is de diversiteit van bands die Blood Red Shoes, dat live alleen al nooit teleurstelt vanwege de onbesuisde energie waarmee Ansell zijn drumstokjes door de lucht laat zwiepen, inmiddels hebben meegenomen als voorprogramma.
Op hun nieuwe plaat Ghosts on Tape onderzoeken Carter en Ansell de donkere kant van het leven, en vooral: van het onvrijwillige einde daarvan. True crime-series, boeken en podcasts zijn de inspiratie geweest voor (uiteraard) dertien nummers over ongelukkige, voortijdige slotakkoorden.
De murder ballad is uitgegroeid tot een subgenre op zichzelf, maar Blood Red Shoes kiest meestal voor de murder, en niet altijd voor de ballad. In openingsnummer Comply lijkt die ballad nog even in zicht wanneer er een piano klinkt, maar dat blijkt al snel een piano uit het universum van Trent Reznor: kil, koud en met de bijsmaak van naargeestigheid. ‘You’re not keeping me safe/ You’re keeping control/ It’s quiet, it’s cold/ And you won’t let me go outside’, zingt Ansell, al snel steeds luider en verder overstuurd in de richting van een angstige krijs. De toon is gezet: gevangenschap, angst, verzet.
Carter en Ansell hebben een heldere stijlkeuze gemaakt: elke stap staat in het teken van het thema. Van de donkere, korte interludes tussen de nummers met sinistere titels als (i’ve been watching you) en (you claim to understand)via de gruizige effecten op hun stemmen, tot en met het tempo van de nummers dat de spanning uitrekt of juist opjaagt, zoals in het jachtige, furieuze Give Up: ‘Well, I got nothing left, and now the voice is telling me/ To give up, give up, give up, give up/ Just give in’. Het daaropvolgende Sucker, gezongen door Carter, is dan juist weer slepend traag, net als de spannende smeekbede Begging: ‘My heart pulsing falling into drought / Hope it goes when the caffeine wears out / Please, can you go?’
Suckerdoet in zijn gotische wave-sfeer denken aan het betere werk van Marilyn Manson. Sowieso: hoe meer synthesizers, elektronica en vervormers de twee inzetten, hoe beter het uitpakt op dit album. Net als het intro had ook I Am Not You van Trent Reznors Nine Inch Nails kunnen zijn. De puntige indierock van eerdere albums gaat op momenten als deze volledig overboord. In andere nummers, zoals Murder Me, klinkt de bekendere kant van Bloed Red Shoes nog wel degelijk door en is het ritme dansbaar, maar de bijsmaak niet minder sinister.
Blood Red Shoes – Ghosts on Tape. Blood Red Shoes speelt 17 april in Paradiso, Amsterdam, 18 april in De Oosterpoort, Groningen, 20 april in Maassilo, Rotterdam en 21 april in Muziekgieterij, Maastricht