Ze is een van de allerbeste schrijvers van dit moment, en haar nieuwste roman, The Green Road, zonder twijfel de mooiste die ik dit jaar las. Enright is zo’n schrijfster die op het eerste gezicht wat gewoontjes lijkt. Ingehouden stijl, traditionele onderwerpen. Familie, liefde, seks, katholicisme, Ierland, de diaspora. Ook deze laatste roman, die draait om de getroebleerde leden van de Madigan-familie, bevat alle ingrediënten.
Er is een onmogelijke moeder, een onpeilbare vader, een alcoholistische dochter, een homoseksuele zoon, een tweede dochter diemet haar neus in de boter van de Celtische Tijger is gevallen. Nog één keer komen ze samen in het huis waar ze opgroeiden, met Kerstmis nog wel, wanneer de vader al lang dood is en de moeder heeft besloten het huis van de hand te doen. Als in haar eerdere boeken speelt Enright met alle clichés over de typisch Ierse familie, de typisch Ierse roman, het gevaar van het melodrama. Niet door te ironiseren of de zaken in twijfel te trekken, maar door juist die clichés diep te willen doorgronden.
Ze heeft een zeldzaam oog voor wat de menselijke ervaring echt maakt, voor haar personages in al hun grootsen kleinheid, voor het moedwil en misverstand dat hun levens definieert. Haar stijl is, in al z’n ingetogenheid, intelligent en grappig, op een
onnadrukkelijke manier experimenteel en alles bij elkaar volkomen betoverend. Wanneer de oudste dochter Madigan in de wachtkamer van een ziekenhuis zit voor een kankeronderzoek raakt ze in gesprek met een vrouw die haar voorkomt als een hypochonder.
‘You could not cure her because there was nothing wrong with her’, observeert ze. ‘Apart from everything, of course. Everything was wrong with her. And then, what do you do?’
Enright is zo’n schrijfster die laat zien dat de grote zeggingskracht van literatuur veelal is gelegen in het terloopse, en dat je voor de diepste waarheden het best terecht kunt bij banaliteiten. Een vakvrouw, die het verdient stukgelezen te worden.