Buenos Aires – Het is zaterdagochtend negen uur als de speelsters van River Plate en San Lorenzo het kunstgras betreden. Een kleine honderd fans hebben zich verzameld voor deze Argentijnse ‘klassieker’. Guadalupe Monterola heeft de miezerregen getrotseerd om voor het eerst een wedstrijd van het dameselftal van ‘haar’ River bij te wonen. ‘Ze hebben onze steun hard nodig’, verzekert Guadalupe. Het gaat niet slecht met het ongeslagen team, maar de vrouwen spelen letterlijk in de schaduw van de mannen, die hun wedstrijden afwerken in het naastgelegen Monumental-stadion, waar wekelijks vijftigduizend supporters komen kijken.
Belén Potassa, een dertigjarige international, kent de realiteit van het lokale vrouwenvoetbal maar al te goed. ‘We snakken naar een professionele competitie met fatsoenlijke salarissen. Maar we zijn nog afhankelijk van bijbaantjes en sponsors om rond te komen.’
Potassa, die voor topclub UAI Urquiza speelt, weet dat de meeste clubs de speelsters slechts een onkostenvergoeding bieden van enkele tientjes per maand. Wie geblesseerd raakt, moet zelf voor de medische kosten opdraaien. Macarena Sánchez, voormalig teamgenote van Potassa, heeft daarom de Argentijnse bond aangeklaagd. Zij wil dat de speelsters voortaan een écht contract met een salaris krijgen. De vraag is of daar geld voor is: niemand langs de lijn heeft vandaag entree hoeven betalen.
River-fan Guadalupe, gekleed in het wit-rode tenue van haar club, reageert gelaten. ‘Het vrouwenvoetbal speelt een ondergeschikte rol door het machismo in de voetbalwereld. Maar op termijn willen we écht een profcompetitie.’
De strijd is ook niet zonder gevaar. Sánchez werd door haar club ontslagen na herhaaldelijke oproepen voor een profcompetitie. Nadat ze de media had opgezocht, werd ze zelfs met de dood bedreigd.
Af en toe is er ook goed nieuws: het vrouwenteam van rivaal Boca Juniors mag voortaan wél in het stadion van het mannenteam spelen. En ook in de Argentijnse vrouwenselectie wordt vooruitgang geboekt. ‘De bond organiseert veel meer wedstrijden, waardoor we meer wedstrijdritme hebben’, vertelt Potassa. ‘Ook mogen we nu op hetzelfde complex trainen als het mannenteam.’ Ze is sowieso in de zevende hemel sinds het nationale vrouwenteam zich voor het eerst in twaalf jaar voor het WK wist te plaatsen. ‘We speelden de beslissingswedstrijd voor tienduizend fans in een uitverkocht stadion, daar hadden we vroeger alleen maar van kunnen dromen.’
Potassa en haar teamgenoten wacht een pittige klus op het toernooi. De toekomst van het Argentijnse vrouwenvoetbal zal grotendeels afhankelijk zijn van hun prestaties.