Rome – De bijna 43-jarige Italiaanse actrice Asia Argento heeft binnen een jaar tijd twee wereldprimeurs op haar naam gezet. In oktober vorig jaar was zij het die in The New York Times de methode-Weinstein onthulde, de officiële aftrap van de #MeToo-beweging. Asia had het putdeksel gelicht, een oneindige stroom actrices volgde, het werd een wereldwijde manier om de machtsverhouding man-vrouw te bekijken. En op 20 augustus 2018 maakte wederom The New York Times bekend dat Asia Argento in 2013 seks had met de tieneracteur Jimmy Bennett op een hotelkamer in Californië. Zij was toen 38 en hij zeventien, dus minderjarig voor de Amerikaanse wet, dus was zij strafbaar.

Hiermee is Asia Argento de eerste vrouw van het #MeToo-tijdperk die in het beklaagdenbankje terechtkomt, terwijl ze de hoofdaanklaagster was. Zelf heeft ze overigens al min of meer schuld bekend door Jimmy Bennett vorige maand 380.000 dollar over te maken. Er stond niet bij de bepalingen in het contract dat hij er niet over mocht praten. Hij mocht er alleen geen strafrechtelijke aanklacht meer van maken. Maar dat is ook nergens voor nodig, met de tsunami van publiciteit die dit tweede shockeffect op Asia’s naam teweeg heeft gebracht.

Daar was Asia Argento altijd al van, van de shockeffecten. Een donkere versie van Uma Thurman, dochter van Italië’s horrorregisseur Dario Argento en van klein meisje af al veelgevraagd filmactrice. In 1989 speelde ze de dochter van regisseur/acteur Nanni Moretti in een van zijn beste films, Palombella rossa, over de instorting van het communistische ideaal. Moretti maakte er een geweldig geestig zelfportret van. Een eer, zou je zeggen, zoiets op je cv te kunnen zetten. Maar Asia zag toch kans om zo’n twintig jaar later in een interview te vertellen dat Moretti haar zeer slecht had behandeld tijdens de opnames en dat ze er nog altijd een trauma van had. Moretti reageerde er desgevraagd op met een rimpel boven zijn neus en een spottende wenkbrauw omhoog. ‘Ik heb een afschuwelijk karakter, dat weet iedereen, maar kleine meisjes mishandelen op de set, dat heb ik nooit gedaan. En daarvan zijn vele getuigen.’

De zeer rechtse Vittorio Sgarbi suggereert in de zeer rechtse Berlusconi-krant il Giornale over de affaire-Argento de volgende, wellicht nuttige, gedachte: ‘Wat Asia heeft gedaan, brengt de #MeToo-beweging in een stroomversnelling. We moeten allen op zoek naar de Weinstein in ons.’