Sydney – De Luizenmoeder zou er in Australië heel anders uitzien. In de hitserie zorgen de zelfingenomen, oer-Hollandse ouders voor kromme tenen, in Australië zijn vader en moeder soms ronduit beangstigend: Australische leraren rapporteren op grote schaal pesterijen, intimidatie en geweld door ouders.

Vier op de tien Australische schoolhoofden zijn door een vader of moeder met geweld bedreigd, een op de vijf leraren was slachtoffer van pesterijen, blijkt uit recent onderzoek van Australische universiteiten.

83 procent van de leerkrachten overweegt vanwege de incidenten om uit het vak te stappen. Het gaat slechts in één procent van de gevallen om fysiek geweld, maar dat kan ernstig zijn: op 29 april stak in Byron Bay een moeder de basisschoolleraar van haar zoontje met een schaar.

De aanleiding voor de woede is vaak futiel. Een tekening die niet wordt opgehangen in het lokaal, een leerling die naast een rol in de schoolmusical grijpt. Dergelijk onrecht tolereert de Australische ouder niet en de huidige generatie ouders klaagt vooral graag via sociale media, zo blijkt uit verhalen in de Australische media.

Ook via e-mail doen ouders van zich spreken en onder Australische leraren is het inmiddels een begrip, ‘the red-wine e-mail’, een boze mail onder invloed van een drankje.

Dergelijk geklaag kan de ouders overigens duur komen te staan, want in Australië geldt zeer strenge smaad- en lasterwetgeving. Met strafregels komen de lasterlijke ouders niet weg: in verschillende geruchtmakende rechtszaken hebben onderwijzers tonnen schadevergoeding toegewezen gekregen nadat ouders op sociale media hadden kwaadgesproken.

Een nieuw ingesteld overheidsorgaan moest in twee jaar tijd al bemiddelen in tweehonderd conflicten.

Ouders geloven in het idee van happy-ology, klagen leraren: het idee dat ieder kind nooit eens met tegenslag geconfronteerd mag worden. Australische onderwijzers vrezen voor een generatie kinderen die door hun ouders tegen elk ongemak is beschermd en daardoor volkomen onvoorbereid is op de maatschappij. Zij roepen ouders op om de onderwijzers gewoon hun werk te laten doen.

Of in de woorden van juf Ank: nu niet meer zwaaien, anders zwaait er wat.