Sydney – Fatsoenlijke regelgeving rondom vervuilende megamijnen of de teloorgang van het Great Barrier Reef komt in Australië niet van de grond, maar op andere momenten is de Australische overheid ineens verbazingwekkend efficiënt. Het parlement van de staat Queensland nam deze week wetten aan om klimaatbetogers dwars te zitten. De politie krijgt meer bevoegdheden om protesterende burgers te fouilleren en de kettingen die activisten gebruiken om zich vast te ketenen zijn voortaan illegaal. Nog strengere wetten waarmee betogers bij een tweede aanhouding zonder pardon in het gevang konden worden gegooid, haalden het net niet.
Mensenrechtenorganisaties, activisten en vakbonden reageerden met afschuw, maar allang niet meer met ongeloof. In het conservatieve Australië kent men het klappen van de zweep. Aan de wetswijziging ging een klassiek Australische politieke campagne vooraf: grote verontwaardigde woorden van conservatieve politici, een liberale omgang met de feiten en een constante druk van de rechtse tabloids van Rupert Murdochs News Corp. De bejaarde mediamagnaat behoudt een ijzeren greep op de maatschappelijke discussie.
Ook in Australië loopt het debat over klimaatverandering langs voorspelbare breuklijnen: politici en tabloids schetsen het klimaatthema als een strijd tussen de hardwerkende, niet-zeurende boeren versus langharig, werkschuw, stedelijk tuig dat het liefst de hele dag de hand ophoudt.
Opmerkelijk genoeg zijn het diezelfde fulminerende boeren die de gevolgen van klimaatverandering het meest merken. Boerendorpen in grote delen van Australië gaan al jaren gebukt onder droogte. Veestapels krimpen en oogsten mislukken omdat er onvoldoende water is om de akkers mee te besproeien. De brandweercommandant van een dorp in het oosten besloot enkel nog huizen te blussen als er gevaar voor mensenlevens is. Hij bewaart het water liever.
Conservatieve politici koppelen deze problemen liever niet aan klimaatverandering. Liever beschouwen zij het als de bekende strijd tussen de stoere Australiër en de ruige elementen. Wie voorzichtig voorstelt dat er misschien iets moet veranderen, pleegt politieke zelfmoord.
Het leidt tot potsierlijke taferelen. Gedurende een catastrofaal bosbrandseizoen praten politici met meel in de mond, terwijl brandweerlieden zonder omhaal vertellen dat klimaatverandering de oorzaak is. Maar de politieke werkelijkheid in Australië is anders: daar wordt gewerkt aan wetten die niet gericht zijn op het oplossen van een crisis, maar op het bestrijden van betogers die wijzen op het probleem.