Het is een combinatie van haar levensverhaal (opgeschreven door journalist Dan Ozzi van Vice’s muzieksite Noisey) en fragmenten uit de dagboeken die ze altijd heeft bijgehouden.
Tranny is het verhaal van Tom Gabel, die opgroeit als zoon van een beroepsmilitair, een harde, stoïcijnse man. Tom leert als puber de bevrijdende werking van rockmuziek kennen door bands als Def Leppard, Bon Jovi en Guns N’ Roses, die niet alleen pakkende nummers schrijven, maar er met hun lange haren, strakke leggings en make-up bovendien tegelijk stoer als androgyn uitzien. Als de vrouw die Tom Gabel als kind al wilde zijn. Wanneer begin jaren negentig het geluid van Los Angeles het aflegt tegen dat uit Seattle wordt Gabels smaak via Nirvana en Pearl Jam steeds alternatiever, en na een ervaring met politiegeweld neemt zijn politiek bewustzijn toe en lonkt het anarchisme. Zijn band Against Me! wordt met een unieke combinatie van folk en punk en messcherpe teksten als ‘Baby, I’m An Anarchist’ al snel een van de meest prominente punkbands ter wereld. De naar binnen gekeerde, sektarische, claimerige keerzijde van de punkscene botst al snel op Gabels ambitie om ook een gróte band te worden, en de eerste helft van Tranny staat dan ook vol conflicten: tussen Gabels leven en zijn werkelijke wensen, tussen zijn ambitie en die van medebandleden, en tussen zijn politieke opvattingen en de scene waarin die gangbaar zijn en waarin de band zich beweegt. Mooi is dat het in twee gevallen andere, veel succesvollere muzikanten zijn die hem aanzetten tot werkelijke keuzes.
Fraai is de scène waarin Gabel bij een koffietentje zijn eigen gezicht op een krijtbord ziet hangen, met de tekst ‘Sellout!’ erboven. Want Against Me! heeft dan inmiddels voor haar album New Wave getekend bij een major platenmaatschappij. Gabel verwijdert de foto, krijgt daarop ruzie met het personeel, komt in een vechtpartij terecht en wordt gearresteerd. ‘Er waren twee berichten voor me. Eén van mijn manager, met een lijst van opties voor de juridische verdediging. En het andere van Bruce Springsteen zelf. “Beste Tom, Ik hoop dat alles goed gaat. In reactie op de kritiek die je hebt gekregen op je geweldige album wil ik wijzen op een erg slimme man die ooit zei ‘he who is not busy being born, is busy dying’ (Dylan). Ik hou dat nog steeds voor waar. (…) Bescherm je hart, je kunst, je band, je vriendschappen, en vervolgens: laad je op, broeder, laad je op.”’
Met datzelfde album speelt Against Me! later maandenlang in stadions in het voorprogramma van de Foo Fighters. Iedere avond kijkt Gabel, geplaagd door zijn afkeer van zijn sekse en zijn eigen ambitieloze band, naar de show van Dave Grohl. ‘Avond na avond zie ik Dave en zijn band de enorme menigten in de palm van hun hand houden. (…) Ik realiseerde me hoe inadequaat ik was als een performer, en was vastbesloten hier van te leren.’ Inmiddels is Tom Gabel Laura Jane Grace en heeft haar band de beste line-up die ze ooit heeft gehad. Ze is, in haar eigen woorden, zeer adequaat als performer. En in de woorden van Springsteen: volledig opgeladen.
Laura Jane Grace, Tranny: Confessions of Punk Rock’s Most Infamous Anarchist Sellout (Hachette Books). Against Me! speelt 13 december in de Melkweg in Amsterdam