Een paar weken geleden kreeg het CDA niet op zijn kop voor het aan de dijk zetten van een kritische werknemer. Daarna kreeg het CDA niet op zijn kop voor het, voor de zoveelste keer, tegenhouden van een eerlijk studiebeurzenstelsel. Maar krijgt het CDA überhaupt wel eens op zijn kop van de pers? Met z’n allen schrijven over de fratsen van Geert en Rita en de problemen voor de rondspartelende PvdA en VVD – wat een kunst. Maar zoals ze in Amerika in dit soort gevallen zeggen: I want the beef! Wordt de macht ook nog geplaagd? Tijd voor een steekproef.
Van een liberale krant als NRC Handelsblad mag je niet eisen dat die geïnteresseerd is in de christen-democratie. Ook de ex-katholieke Volkskrant is hier vast geen evenwichtige bron voor. Daarom eens in het progressi’f christelijke Trouw geturfd wat er zoal over het CDA te lezen valt. Als ergens in eigen vlees gesneden moet worden, dan daar. Maar dat valt niet mee – behalve dan als je CDA’er bent, dan valt het reuze mee.
Van de 250 berichten waarin CDA’ers de afgelopen twee maanden opduiken, heeft het merendeel natuurlijk een nieuwskarakter. Christen-democratische volksvertegenwoordigers doen een uitspraak. Maar zelden hoeven ze zich te verdedigen. Ook de kritische commentaren en opiniestukken zijn, laten we zeggen, mager. Naast wat gesmoord gemopper op de aanpak van de vergrijzing heeft de krant zelf twee keer kritiek op een CDA’er uit de regering. Op onderwijsstaatssecretaris Van Bijsterveld, die een rapport over de tweede fase in het voortgezet onderwijs naar de prullenmand verwees. En op volksgezondheidminister Klink, die de kerken berispte voor hun beperkte rol in het maatschappelijke debat. Die laatste uitspraak is zo’n beetje de enige aanleiding om een criticus aan het woord te laten. Daarnaast mag ook CNV-voorzitter René Paas los op de plannen van minister van Sociale Zaken Donner inzake het ontslagrecht. Net iets meer kritiek dan wegens het al gememoreerde ontslag van lastige werknemer Jansen krijgt het CDA in deze twee maanden vanwege dierenwelzijn – hoeveel varkens in een vrachtwagen, dat werk. Sterker, dierenwelzijn is zelfs het thema dat het meest in kritische zin aan de orde lijkt te komen. Hoe het CDA met aanstaande karbonades omspringt, maakt meer los bij de Trouw-redactie dan het feit dat de partij integratievraagstukken aan de ruzie tussen PvdA en VVD overlaat, of dat de christen-democraten tijdens de verkiezing bepaald pompeus zeiden tégen fiscalisering van de AOW te zijn, maar deze nu toch oogluikend een beetje toestaan. D’r was ook nog iets met Irak, maar dat ben ik al bijna vergeten. Zo wordt het woord dus vlees, het mag ongestoord door de journalistiek sudderen in al zijn heerlijkheid.
Analyses over middenpartijen als de PvdA en de VVD, die onder druk zouden staan van ‘nieuwe volksbewegingen’, gaan gemakkelijk voorbij aan het feit dat het vooral mediagenieke incidenten zijn die voor de problemen zorgen. Iemand speelt zijn populariteit uit (Jami, Wilders, Verdonk) of maakt een onhandige opmerking (Tichelaar) en daar is de volgende ‘crisis’. Maar de middenpartij die zich ongehinderd door de pers met het landsbelang kan bezighouden, heeft helemaal geen last van het einde van de partijpolitiek. Wat een prestatie om het goed te doen ‘in de peilingen’. Terwijl je concurrenten zich dag in dag uit geconfronteerd zien met de manoeuvres van pathologisch eenzame eenlingen, hoef je alleen maar af en toe te roepen dat je óók best lief wilt zijn voor varkens – mits ze stil liggen op de barbecue.