Het blootbuikse meisje werd vast gelauwerd voor ‘drempelverlagende inspanningen’ waardoor jongeren de weg naar de door reactionaire bejaarden beheerste Grote Kunst vonden, maar welk doel dient dat buiten de kassa? Er bestaat uitstekende popmuziek, maar MTV en TMF bewijzen continu dat er naast gezond voedsel op dat vlak toch vooral diarree geproduceerd wordt. Die willen veel jongelui kennelijk en die krijgen ze volop en mij is een raadsel waarom je voor hen dan ook nog klassieke gerechten in drab moet veranderen (ja, buikgriep - mag ik even afreageren?). Alsof hen dat aan de Kunst der Fuge brengt. En alsof ze daar zouden moeten belanden. Beter maakt dat de wereld niet en zolang ze een koptelefoon opzetten mogen ze (maar niet in tram en trein).
In de hel is ook voetbalhumor. Daaraan komt veel snot, pies en poep te pas (las ik in een Volkskrant-biografie van Wim Suurbier) en de speler die dat niet leuk vindt wordt getreiterd. Het gaat te ver om te zeggen dat Harry Vermeegen de vleesgeworden voetbalhumor is (Kraay jr. verdient die titel eerder), maar hij is een subtopper. Hij vertaalt wat in kleedkamer en kroeg gedaan en gezegd wordt voor de altijd wat nettere huiskamer en ‘naar de mensen toe’.
Werkte Spaan in hun samenwerking meestal onder zijn niveau, Vermeegen zat er kennelijk, gezien zijn solo-optredens, boven. Bevrijd speelt hij het spel waarin de spelers niet zonder hem kunnen en hij niet zonder de spelers. Dolletje hier, ongeintje daar: ouwe jongens, krentenbrood. Hier hoort u me verder niet over: meerderheden hebben ook hun rechten en er zit een knop op het toestel.
Maar wat echt héél erg is, is dat Veronica zo nu en dan op een interland beslag legt. Tijdens zo een wedstrijd mag Harry een microfoon vasthouden en alles wat hij hardop denkt (of wat hij denkt dat ze thuis denken, want hij is bovenal populist), bereikt ongefilterd de kijker. Met commentaar heeft het niets van doen; met kennis van het spel en van wat er zich in de specifieke partij afspeelt al evenmin; het bestaat voornamelijk uit kreten; en het is van het allerdomste en -pijnlijkste chauvinisme.
Ik weet dit doordat de BRT de beslissende interland niet uitzond. De grootste gruwel na het doelpunt van Kluivert. Harry juichte harder dan ieder thuis en begon hem toe te spreken als ware hij martelaar: ‘Na alle ellende die je hebt meegemaakt.’ Waarna: ‘Nou, het publiek heeft (de critici) geantwoord en Kluivert zelf heeft geantwoord.’ Maar waarop dan, Harry? Niemand had toch beweerd dat hij niet kan voetballen? Je kunt vinden dat privé-zaken, hoe gruwelijk ook, niets met de opstelling van doen hebben. Maar zó maak je een doelpunt tot argument in een ethische discussie. In de hel geeft Harry commentaar bij elke wedstrijd.