In de IJslandse politieserie Trapped (Netflix) is er een bijrol voor Ingvar Sigurdsson als de stille, schaak spelende agent Asgeir. Maar de acteur krijgt in A White, White Day, waarin hij opnieuw een agent speelt, de kans om te laten zien hoe goed hij werkelijk kan acteren. Net als in de serie laat hij in deze film weinig van zijn gevoelsleven los, maar langzaam blijkt dat er in zijn gemoed een vulkaan op uitbarsten staat.
Het zal kijkers naar het fijne Trapped vast opvallen dat de film van regisseur Hlynur Pálmason dezelfde sfeer uitstraalt als de serie. Hoewel de twee werken niets met elkaar te maken hebben, is de setting identiek: een klein dorpje op het platteland waar de natuur – bergen, sneeuw en mist – haast een apart personage vormt. Pálmason houdt een traag tempo aan, wat prachtig werkt doordat de kijker zich bewust wordt van het verstrijken van de tijd als specifiek verhaalelement. Misschien is dat iets typisch IJslands: het melancholieke gevoel van isolatie en willekeur, van overgeleverd zijn aan onzichtbare krachten die de tijdsruimte bepalen.
Na de tragedie waarin zijn vrouw overlijdt, gaat Ingimundur (Sigurdsson) een huis verbouwen in de buurt van het dorpje waar hij werkt als politiehoofd. Mensen komen en gaan terwijl hij klust. Zijn dochter, bijvoorbeeld. Maar Ingimundur leeft nauwelijks meer, het is alsof hij zich in een andere dimensie bevindt. Pas laat in het verhaal komt er een verrassende wending: zijn vrouw is hem misschien ontrouw geweest.
A White, White Day vertelt een psychologisch verhaal, maar widescreen-fotografie en melodramatische muziek geven het geheel een mythologische ondertoon. Dit past bij het woeste landschap, misschien zelfs bij de ziel van de inwoners die, zoals ook al in Trapped is gebleken, elkaar graag fantastische verhalen vertellen. De titel van de film verwijst naar een legende waarin de doden op ‘witte’, mistige dagen spreken tot de levenden. Ook is er Ingimundurs lugubere verhaaltje voor het slapen gaan aan zijn kleindochter Salka (8): grafschennis, het stelen en opeten van een lever. Grappig is dat het kind, angstig en ook nog ziek in bed, de opa woedend berispt.
Ingimundur is verteerd door verdriet. Zijn verlangen naar zijn vrouw, op wie hij na zoveel jaar huwelijk nog echt verliefd was, is vernietigend om te aanschouwen, bijvoorbeeld in een scène waarin hij een video bekijkt waarin zij de liefde met elkaar bedrijven. Hij mist niet alleen haar aanwezigheid in zijn leven, haar kameraadschap, misschien, of haar persoonlijkheid. Vooral hunkert hij naar het aanraken van haar naakte lichaam.
Er is nog iets moois (althans, dat is maar hoe je het bekijkt). En dat is de wijze waarop Ingimundur, man van top tot teen, alleen via geweld dicht bij zijn gevoel komt. Dat is behalve tragisch vooral vertederend. Hetzelfde is het geval bij de mannen in de serie Trapped – die qua titel precies vertelt hoe het gesteld is met Ingimundur in A White, White Day.
Te zien vanaf 13 februari