Besef van verleden

Niemand kan uiteindelijk echt aan zichzelf ontsnappen, ook Brian Fallon niet. Dus dan kan hij zijn band The Gaslight Anthem voor onbepaalde tijd een sabbatical opleggen om zelf ándere muziek te maken, zo anders is die muziek uiteindelijk niet. Natuurlijk, zijn solodebuut Painkillers (2016) was een heerlijke, frisse rock-’n-rollplaat met meer swing en lucht dan het werk met zijn band. En op de opvolger Sleepwalkers gaan de luiken nog verder open, en klinkt met name zijn liefde voor soul harder door dan ooit tevoren. De lekker cheesy vingerknippen meteen aan het begin van het openingsnummer, de blazers waar het titelnummer mee opent: hier geniet iemand hoorbaar van de vrijheid die hij zichzelf gunt.

Maar ook solo, zonder beknellende verwachtingen van de buitenwereld, blijft Fallon die dertiger uit New Jersey, opgegroeid met de grote namen en vooral dé grote naam uit zijn stad, en met The Replacements en Tom Petty. Een blanke linkse jongen met een arbeidershart in afgetrapte jeans en bandshirt, met een liefde voor vinyl en tattoos en gitaren en de grote Amerikaanse verhalenvertellers in de muziek en literatuur.

Zo klonk hij, zo klinkt hij, zo zal hij blijven klinken. Na inmiddels vijf albums met The Gaslight Anthem, één met The Horrible Crowes en twee solo, is er nu eenmaal iets ontstaan als Het Geluid van Brian Fallon. De paradox: hoe sterker hij eraan probeert te ontsnappen, hoe luider het doorklinkt. Op vele manieren ook: in zijn uithalen, zijn riffjes, de opbouw van zijn nummers, de namen van bezongen meisjes, de verwijzingen naar of zelfs citaten van andere artiesten en hun teksten (in Little Nightmares: ‘Wild horses couldn’t drag me away’, en een meisje zingt ‘How does it feel’), het reuzenrad van de kermis dat langskomt. Wellicht is dat iets wat Fallon zichzelf verwijt, maar daar is geen enkele reden toe: hij is misschien conservatiever want stijlvaster dan hij zelf zou wensen, maar hij blijft een van de beste songwriters, zangers en tekstschrijvers van zijn generatie. Als Sleepwalkers zijn debuut was, zou je hem een grote toekomst toewensen, maar dat is in het verleden al vaker gebeurd, en nooit uitgekomen.

Voor zijn beste nummers geldt dat ze klinken naar iemand die zijn plek in deze wereld wil opeisen, en die zoekt naar de beloften van het leven. Naar troost, rechtvaardigheid en heroïek. Naar een antwoord op afscheid (een vaak terugkerend thema op dit album), liefst in de vorm van het besef van eindigheid van al die verhalen en van de liefde. Come Wander with Me is zo’n uitgestoken hand van een nummer. Maar het beste is Etta James, inderdaad vernoemd naar de zes jaar geleden overleden blueszangeres. Vintage Fallon: de geschiedschrijver, altijd op zoek naar het grote verhaal, naar het besef van verleden, en naar een romantische duiding van al dat verlangen: ‘And all we wanted was absolutely everything.’