Met deze brief wil ik je laten weten dat ik je heel dankbaar ben. Ik zal je uitleggen waarom.

Als klein meisje op de basisschool had ik een enorme drang om goed te presteren. In groep 7 kreeg ik te horen dat mijn schooladvies vmbo-kader was. Ik huilde toen. En werkte harder. Meester Kjell in groep 8 stelde mij gerust: ‘Lieverd, je bent ontzettend gemotiveerd, je hoort thuis op havo/vwo.’ Hij heeft daarmee een groot deel van mijn schoolcarrière bepaald.

Ik koos na twee brugklasjaren ervoor om door te gaan met de havo. In 5 havo werd jij mijn docent maatschappijwetenschappen. Je daagde me vaak uit. Soms tot mijn irritatie. Jij deed dit omdat je graag zag dat ik naar het vwo ging. Toch schreef ik mij in voor European Studies aan de Haagse Hogeschool.

Ik liep als zeventienjarig zelfverzekerd meisje de hogeschool binnen. Ik merkte al gauw dat de sfeer en diversiteit – die ik gewend was – niet terug te vinden waren op de opleiding: ‘Marokkanen kunnen geen Engels met dat accent van hen, toch Yasmine?’, grapte een studiegenoot van me.

Het continue reizen op en neer naar Den Haag, de schoolcultuur en de vooroordelen zorgden voor eenzaamheid. Mijn gezondheid ging achteruit, omdat ik lange dagen maakte. Ik raakte na vier maanden in een depressie en een burn-out.

Ondanks die zware periode zette ik door tot ik alle zestig punten – mede door jouw support – had gehaald. Op mijn diploma-uitreiking verliet ik de school met een eerstejaarsdiploma en als winnares van de Kruisinga Award. Ik wilde niets liever dan dit hoofdstuk afsluiten en door…

Ik weet nog goed dat jij mij waarschuwde aan de telefoon voor de sfeer op de Universiteit van Amsterdam. ‘Weinig studenten met een migratieachtergrond zoals jij kiezen voor sociale wetenschappen en het zal soms pijnlijk zijn als jullie het hebben over onderwerpen als integratie.’

Op mijn eerste dag op de universiteit liep ik trots het eerste college binnen. Twee uur later liep ik verward de zaal uit. Er werd een intro gedaan met vragen naar de achtergrond van de kersverse studenten. Ik bleef vaak als enige zitten, omdat ik niet paste binnen het stereotype van de UvA-student. Ik heb namelijk geen ouders die werken voor de rijksoverheid of een oma die verpleegkundige is geweest. Ook hier voelde ik mij het buitenbeentje.

Maar dankzij jouw inzet, adviezen en humor heb ik mij er doorheen gesleept. Als ik niet in mezelf geloofde of vastliep, had jij wel een inspirerend verhaal klaarliggen… Zo keek je mijn essays na en voorzag je die van feedback. En dat allemaal in jouw vrije tijd – na mijn middelbare school. Dat is voor mij zo bepalend geweest!

Daarom hoop ik dat alle studenten een Michiel in hun leven als mentor hebben. Het is ongelooflijk wat voor positieve impact jij hebt gehad op mijn schoolcarrière. Ik ben je voor altijd dankbaar daarvoor. Bedankt.

Heel veel liefs,
Yasmine Moussaid