Is er een verschil tussen een live-uitzending van de oorlog in Irak en een rechtstreeks verslag van de wereldbeker biatlon in Chanti-Mansijsk in Siberië? Zowel de oorlog als de sport heeft immers een militair karakter. Toch koos het Zweite Deutsche Fernsehen (ZDF) voor Irak. «Wij hebben de wettelijke opdracht over deze oorlog te berichten», aldus de directie in Mainz. Dus zond het ZDF hetzelfde uit als de andere zenders in de wereld. De beelden uit Irak zijn inderdaad spectaculairder dan een biatlonwedstrijd. Bij biatlon ziet men alleen een atleet uit Rusland die liggend in de sneeuw schiet en twee kilometer later datzelfde staande doet. De doelwitten zwarte schijfjes op vijftig meter afstand exploderen niet, maar veranderen bij een voltreffer saai van zwart in wit.
De beelden uit het Midden-Oosten zijn anders. Uit de buik van een schip in het pikdonker rijzen projectielen ten hemel, alsof ze door magische kracht worden bewogen. De verslaggever onthult eerbiedig aard en actieradius van het wapen. Door een donker silhouet van een stad schieten lichtflitsen, gevolgd door dof gedonder. Tanks rollen door de woestijn. De beursindex van een grote verzekeringsmaatschappij daalt intussen.
Een biatlonwedstrijd illustreert echter het volledige spectrum van het menselijke bestaan. Daarom kijk ik zo graag naar biatlon. Vijftien kilometer langlaufen, onderbroken door vier schietoefeningen. Is er iets boeiender dan Olympisch kampioen biatlon Ole Einar Bjoerndalen die uitgeput de schietbaan bereikt? Uit alle macht probeert hij zijn jagende pols onder controle te krijgen. De Noor wil de schijfjes raken en geen collateral damage onder het luidruchtige publiek. Hij ademt drie keer diep en schiet. Iedere treffer becommentariëren de toeschouwers met een luid boegeroep. Ze willen dat een Rus wint. Ondanks de Siberische kou zweet Bjoerndalen. Een lange speekseldraad kwijlt uit zijn mond.
Deze sfeer weerspiegelt zich nog niet in de reportages van het Iraakse front. Zwetende soldaten komen amper in beeld. Voor de emotie is allereerst de reporter verantwoordelijk. Waarom heeft het ZDF ervan afgezien biatlon ononderbroken uit te zenden? Misschien vonden de programmamakers het te vies om Bjoerndalens permanente kwijlen te laten zien. Mogelijk is er toch een verschil tussen oorlog- en sportverslaggeving. Oorlog in Irak jaagt de fantasie aan, omdat je weet dat er mensen achter schuil gaan. Het biatlon in Chanti-Mansijsk roept geen fantasie op maar directe emotie. De kijker siddert mee. Dat is eerlijker.