De 149 zetels brengen een nieuwe politiek, uitzicht op vooruitgang, op een nieuw leven. Ze brengen ontroering en voldoening. Maar ook verwarring.

Bij velen slaat de hoop om in twijfel en scepsis. Syriza’s gelegenheidskiezers, die de corrupte middenpartijen wilden straffen of stemden uit radeloosheid, beseffen dat ze zelf niet ultralinks zijn. En de trouwe Syriza-aanhang ziet Alexis Tsipras binnen een paar uur een kabinet vormen met de rechts-populistische Onafhankelijke Grieken. Ze willen allebei af van de bezuinigings-dwang, maar hun kijk op het leven kan niet meer verschillen. Dat is wachten op onheil, zo klinkt het.

Zelfs Harris Papadakis, namens Syriza waarnemer bij een stembureau in de anarchistische buurt Exarchia, aarzelt: ‘Bij ons vind je geen bewezen dieven, onze kandidaten zijn eerlijke mensen. Maar zijn ze ook kundig, zetten ze zomaar een vastgeroest systeem aan de kant? Zullen ze de trojka tot mildheid stemmen? Verandert er iets werkelijk? Dat durf ik niet te beweren. We moeten het er evenwel op wagen, een keuze is er niet.’

In Kolonaki zegden vader en zoon Matos na jarenlange steun juist dezer dagen hun vertrouwen in Syriza op, en verkiezen ditmaal Pasok en To Potami. ‘Eén ding is zeker: Griekse macht verwekt altijd omkoperij – over Syriza maak ik me geen illusies’, zegt de zoon. ‘De concessies doen ze nu al te behendig, te vlug.’ De vader zucht: ‘Eigenlijk mag je niet van iemand vragen hier op énige partij te stemmen. Ik ben evenzeer ten einde raad, maar goed, de duivel die je kent…’

En zo staat ’s lands hoop, vol goede wil, voor een schijnbaar ondoenlijke taak. Europa van binnenuit willen veranderen – want anti-trojka is niet anti-Europees –, maar vanuit Brussel en Berlijn meteen te horen krijgen: ‘Afspraak is afspraak.’ De ware revolutie afzweren, de puissant rijke reders beloven hen ‘niet voor verrassingen te stellen’ (dwing ze plots belasting te betalen en ze vertrekken met de noorderzon), en je idealen verkwanselen. De hindernissen zijn talloos, maar de ontstane wilskracht is tegen veel bestand. Want ‘schuld-kolonie’ is een woord om af te schudden.