Bijna geen adem

In 2015 opende zangeres Roos Rebergen haar album Kalf met het nummer Amerika. Sindsdien is er veel gebeurd. Ze maakte een plaat samen met André Manuel (Bang zullen ze leven), schreef een dichtbundel (Ik ben al 11 jaar geen 16 meer), verhuisde naar Kentucky, kreeg een kind en kwam terug. Of nou ja, bijna terug: ze woont tegenwoordig in Vlaanderen. Haar teksten sluiten dan ook nauw aan bij de poëzie van de Vlaamse popteksttraditie van Luc De Vos en Tom Pintens, die tegenwoordig ook in haar band speelt. Op haar nieuwe album Lucky staat het vervolg op het nummer ‘Amerika’, dat volledig in Hollywood-stijl ‘Amerika II’ heet. Mooie observaties: ‘Naast Juicy Lucy staat een huis van God/ Grootgrondbezitter – hij lacht zich rot/ Manke mannen met hartezeer/ Ze zijn overal te vinden – maar hier vind je er meer.’

Ze heeft er meer genoteerd, in ‘Menselijke mensen’ bijvoorbeeld: ‘Toen ik nog jong en ongelukkig was – o ik verlang zo terug naar die tijd/ Maar geef de schuld niet aan uw kinderen – want ook de kinderen spelen het kwijt.’ Producer Pascal Deweze (ooit lid van een van de beste bands uit de Vlaamse muziekgeschiedenis, Metal Molly) heeft zich met hoorbaar plezier uitgeleefd op de arrangementen van Rebergen, door er een tikkeltje donker, ingehouden geluidstapijt onder te leggen. De gitaar van Pintens jankt er in ‘Mathilda’ fraai subtiel doorheen.

Ook Eefje de Visser woont tegenwoordig in Vlaanderen, waar ze net als Roosbeef nog vaker speelt dan in Nederland. Op Bitterzoet, haar vierde album, is haar electropop vervolmaakt. Begon haar debuut in 2011 nog met een aftikkende drummer, inmiddels vormen ‘programming and Synths’ de eerste en belangrijkste instrumentale credits van al haar nummers. Ook haar stemgeluid klinkt veel geproduceerder dan in haar oude werk, meteen in openingsnummer ‘Zwarte zon’ stapelt ze fraai laag op laag, en maakt ze zo een koor van zichzelf. In tegenstelling tot Rebergen zingt ze in haar lange teksten vol korte zinnen altijd vanuit de ‘ik’ en de ‘jij’. Rebergen beschouwt en associeert, De Visser vertelt en associeert. Fraaie zin in ‘Maak het stil’: ‘Rijd me rond tot ik mild ben.’ Mooi einde ook, de zin daarna: ‘Het begin van een nieuw.’

‘Onverstaanbaar’ heeft ook al zo’n open einde: ‘Dat ik ons onderdompel/ Dat we bijna geen adem.’ Zelfs met ‘schatje’, een best wel kleverig woord in een songtekst, komt De Visser weg. Net als Lucky is Bitterzoet geen verzameling losse nummers, maar een álbum: gemaakt om in z’n geheel te beluisteren, niet om te vermalen in een shuffle. De broeierigheid moet langzaam doorsudderen. Het fraaist is ‘Pixels’, een vertelling over twee mensen die samen televisie kijken. De Visser laat de twee elkaar vinden via het beeld op hun scherm. ‘We maken wat kopieën van elkaar en we doen elkaar na tot ons licht hier uit gaat.’