Als iemand ergens erg goed in is en hij doet het heel vaak, heel hard en heel snel, wordt het toch uitermate vervelend. Emir Kusturica is zo iemand. Hij is de grote virtuoos in het flitsend filmen van bizarre Balkan-orkestjes en op den duur is dat stomvervelend. En Black Cat, White Cat is dan ook nog eens de overtreffende trap van het Kusturica-filmen.