Een elektronische penis bestuurbaar met je iPhone, een wormgat in de kelder als verjongingskuur – het is allemaal Ongelofelijk maar waar zoals de titel van Quentin Dupieux’ nieuwe film zegt, gemaakt in zijn kenmerkende slapstickstijl met minimalistische synthesizer-muziek. Heerlijk om te zien. Maar in de laatste tien minuten, waarin er haast geen gesproken tekst is, als in een zwijgende film, wordt een diepere laag zichtbaar: een bijtende satire over moderne obsessies met sekse en het lichaam en de zoete weemoed van het ouder worden.
Terwijl de wereld om hem heen een en al waanzin is – zijn baas en vriend Gérard (Benoît Magimel) met zijn iPenis, zijn vrouw Marie (Léa Drucker en Roxane Arnal) opeens een hitsige tiener – blijft verzekeringsagent Alain (Alain Chabat) lachen. Dat wil zeggen, hij gaat vissen, doet de boodschappen, maakt zich zorgen over zijn hypotheek en speelt met de kat. Toch is hij diepbedroefd over Marie die verslaafd is aan dat wormgat in de kelder van hun nieuwe huis. En de makelaar had nog zo gezegd, gebruik dat met mate.
Alain en Marie, beiden van middelbare leeftijd, hadden het moeten zien aankomen. Die man had zo’n potloodsnorretje en zulke figuren zeggen later onvermijdelijk: maar had u dan niet de kleine lettertjes gelezen, meneer. Want wat blijkt. Overgebruik van de tunnel in de kelder – die brengt je twaalf uur vooruit in de tijd terwijl je lichaam drie dagen jonger wordt – heeft desastreuze gevolgen.
Niet alleen Marie maakt een wonderbaarlijke ontwikkeling door. Als we Alain aan het begin van de film ontmoeten, is hij een tamelijke saaie, oppervlakkige man. Op zijn laptop speelt hij de jaren-tachtigklassieker Asteroids compleet met elektronische deuntjes. Hij gaat naar zijn werk waar hij dingen zoals verzekeringscontracten bloedserieus neemt. Op verandering zit Alain niet te wachten. Bij Marie is dat anders. Zij wil terug in de tijd. Weer jóng zijn. Zij doet niets anders dan veranderen. Alains ‘antwoord’ op de gekte tekent zijn groei: hij legt zich erbij neer. Als Marie weer eens de tunnel in wil, zegt hij rustig: ‘Als ik nou iets cools zou koken, blijf je dan bij mij?’
Dupieux’ observaties over hoe we in de ban zijn van technologie en lichamen leggen ook verschillen tussen mannen en vrouwen bloot. Alains baas Gérard, die met de ‘iPenis’, is een fallusslaaf. Aan de lopende band zuigt hij aan sigaren en e-sigaretten. Ook is hij een vuurwapengek. Alains vrouw kijkt voortdurend in de spiegel om haar transformatie tot haar jongere zelf te traceren. Alain zelf? Uiteindelijk vindt hij het allemaal best. Zo biedt Incroyable mais vrai een frisse blik op de absurditeit van debatten rond gender, geslacht en de kneedbaarheid van het lichaam. Soms kun je je energie beter besteden. Koken. Hengelen. En dan een potje Asteroids. Bliep, bliep, bliep.
Te zien vanaf 7 juli