Er voltrekt zich een revolutie in de blues, zegt men, en een sleutelrol wordt daarin vervuld door de Ach terhoeker Hans Theessink. Theessink leerde het bluesvak bij een aantal legendarische bluesmannen in het zuiden van de Verenigde Staten, raakte bevriend met mu zikanten in nevenliggende gen res als folk en jazz en richtte zijn eigen platen label op. Daarna kwam hij – vanwege een vrouw – in het on waars chijn lijke Wenen terecht. Toen hij daar eenmaal woonde, ver van enig blues-epicentrum, ging hij op zijn ei gen manier met de blues verder. Dat resulteerde in enkele fantastische albums die uitblinken in subtiliteit en raffi nement, intelligent en toch gutsy, zonder dat het rauwe oerbluesgevoel verloren gaat.

Theessink is een goed voorbeeld van de zich op een onopvallende, onnadrukkelijke manier vernieuwende blues, want in allerlei uithoeken van de wereld wordt het genre momenteel structureel verfijnd. Dat lijkt niet erg spectaculair, maar de toekomst van de blues lijkt door deze flexibele oprekking van het genre gewaarborgd. Andere sleutel figuren in dat vernieuwingsproces zijn Colin Linden en Kevin Breit, die in Canada in allerlei settings op een intelligente manier raffinement in de blues brengen. Liefhebbers houden alles wat er van het Canadese platenlabel Northern Blues uitkomt dan ook nauwlettend in de gaten. Linden is zo invloedrijk dat hij door uiteenlopende blues groten wordt gevraagd voor productiewerk. Ver derop weet Harry Manx klassieke Indiase muziek naadloos in de blues te schuiven, terwijl Corey Harris zijn Afrikaanse roots verwerkt. Een andere kernfiguur in deze ontwikkeling is Kevin Breit, die er onder meer voor zorgt dat de band van Norah Jones zo goed klinkt. Zijn eigen band John and the Sisters maakt overigens ruige «kosmische» blues.

Theessink is een meer dan voortreffelijk akoestisch gitarist, die op een jazzy manier blues speelt, terwijl er ook gospel- en country-elementen verweven zitten in zijn muziek. Op zijn laatste cd Bridges speelt hij met een sterke Oostenrijkse band terwijl het Zimbabwaanse a-capella-zangtrio In singizi een Afrikaans flavour toevoegt. Theessink zorgt voor een extra glimlach doordat hij Engels zingt met een onmiskenbaar Ach terhoeks accent. Zijn ritmesectie speelt een belangrijke rol, want hoewel ze alles strak in de hand houden, hebben ze een uitgesproken jazz-aanpak – het swingt daar door voortdurend. Dat geldt zeker ook voor de toetsenist/ accor deonist. Zelfs een onmiskenbaar gospelnummer gaat dan onweerstaanbaar swingen. Aan een nummer als Mbube kun je zien wat zijn geheim is. Dat nummer is hier vooral bekend als Wimoweh («The Lion Sleeps Tonight»), maar Theessink gaat terug naar de oorsprong van het lied en laat het vooral door Insingizi zingen, terwijl de band er een swingende basis onder legt en hij zelf voor het bluesaspect zorgt. Hij bezorgt het nummer daarmee weer de kracht die het al lang kwijt leek te zijn. Zoals hij zelf zingt in Bridges: We got many bridges to cross.

Hans Theessink Band

Bridges

Blue Groove BG-1520

Colin Linden

Sad & Beautiful World 1975-1999

TND330

John and the Sisters (met Kevin Breit)

Northern Blues

NBM020