Strijdig met de waarden van de republiek, ongewenst politiek statement, gevaarlijke taboeïsering van vrouwenvlees – alle argumenten die we zelf ook na even nadenken uit de mouw kunnen schudden. Nederlandse politici zul je niet snel met dit soort heldere seculiere statements zien komen. Sommigen zullen er ongetwijfeld over nagedacht hebben maar ze ontberen de politiek-filosofische traditie van de Fransen. Hier denkt men eerder praktisch. Ach, zolang je hun gezicht maar kunt zien. En ‘ach, ook al kun je hun gezicht niet zien zoals bij boerka’s of niqaabs’, ‘het zijn er maar weinig en bovendien is een verbod in de praktijk niet te handhaven want moslims zijn geen boeddhisten dus sommigen zijn snel boos’. De bestuurskundige term handelingsverlegenheid komt dan om de hoek kijken. Met andere woorden: de democratisch uitonderhandelde burgerlijke wet is niet meer volledig te handhaven.
Laatst stapte er ook een volledig bedekte vrouw uit lijn 10. Ondanks de bemoeienissen van Aboutaleb om destijds gezichtsbedekking bij sociale dienst en openbaar vervoer in Amsterdam te verbieden. Een paar jaar geleden stapte een Nederlandse journaliste gekleed in boerkini een binnenzwembad in om de reacties te peilen. Witte Nederlanders reageerden divers. Van ‘creatief’ tot ‘hoort niet in Nederland’. De journaliste kreeg in de gaten dat een Mediterraan uitziende veertiger boos in haar richting keek. Hij kreeg de microfoon onder zijn neus. Hij fulmineerde tegen het kledingstuk dat volgens hem niet zomaar een kledingstuk was. De man identificeerde zichzelf als moslim. Hij noemde het zwempak een buiging naar de baardmannen. Hij maakte duidelijk dat door de normverschuiving vrouwen die luchtiger gekleed zijn door dit soort fratsen in de toekomst gevaar kunnen lopen doordat ze als onzedig kunnen worden gezien. Hij probeerde duidelijk te maken dat dit een volgende stap kan zijn op een gevaarlijk pad. De nationaliteit van de man was me niet duidelijk. Maar het zou zomaar kunnen dat hij in zijn moederland het proces van desecularisering aan den lijve heeft ondervonden en zich nog goed kon herinneren hoe dat begon.
In vrijwel alle landen in de strook Indonesië, langs Voor-Azië, door het Midden-Oosten tot aan Marokko, overal vertellen foto’s hetzelfde verhaal. Modern of lokaal traditioneel geklede vrouwen in de jaren zestig of zeventig. Zonder hoofddoek of in de traditionele kledij van pakweg Senegal of Pakistan. Nu: hoofddoek meer regel dan uitzondering en totale bedekking geen marginaal verschijnsel meer. De islamitische wereld verliest haar diversiteit en arabiseert onder invloed van de oliemiljarden van het Golf-patriarchaat. En ook in het Westen ligt desecularisering op de loer. Iets wat niet alleen maar met name links toch aan het hart moet gaan.
Ontworsteling van kerk en kapitaal, dus ook van moskee en oliemiljarden, zou toch nog hoog in het rode vaandel moeten blijven staan. Links is namelijk bij uitstek internationalistisch en heeft een emancipatieverhaal dat niet cultuurgebonden is maar supranationaal in alle facetten. Niet in de laatste plaats op het vlak van de ononderhandelbare gelijkwaardigheid van man en vrouw. Maar oud-links is in morele verwarring. Pigment is het ultieme argument. Een grotere oppervlakkigheid en intellectuele leegte is nauwelijks voorstelbaar. Een samenleving waarin de seksen onbevreesd naakt in elkaars nabijheid kunnen zijn is, zo wil de formule, een succesvolle samenleving. Met minder seksueel en huiselijk geweld en meer vrouwenrechten. En hoe meer rechten de vrouw heeft, hoe sterker een samenleving. Op het gebied van cultuur, sport, economie, technologie en op basis van vooral die laatste twee criteria ook militair. Die formule gaat altijd op. In Nederland zijn de comfortabelen zich onvoldoende bewust van de waarde van de open vrije samenleving waar ze dagelijks van genieten. Onvoldoende bewust van de inspanningen die daarvoor zijn geleverd. Van Spinoza tot Hugo de Groot. Van Aletta Jacobs tot Domela Nieuwenhuis. Comfortabel Nederland lijkt alleen maar solidair te kunnen zijn wanneer die solidariteit gratis is. Wanneer er geen moed of inspanning voor nodig is. Men is zelden bereid om pal te staan voor derden die dezelfde vrijheid verdienen als voor hen vanzelfsprekend is. Zich nota bene links noemende ‘feministen’ sprongen op de bres voor ‘keuzevrijheid’ om de boerkini te mogen dragen. Of scharrelkippen het vol vuur opnemen voor legbatterijen. Leg dat maar eens uit aan echte linkse feministen in landen waar vrouwenrechten minder vanzelfsprekendheid zijn en waar vaak met groot persoonlijk risico voor elke zichtbare haarlok wordt gevochten. Niet overal kan men zich onze morele decadentie veroorloven.