Mijn koortsaanvallen en de uitslagen hebben niets met elkaar te maken. Ook al gebeurden ze simultaan. De koorts was door de griep.
De avond ervoor had ik nog getwitterd dat de Brexit-of-niet-uitslag me weinig kon schelen en dat ik me daar een beetje voor geneerde. Iets in die trant.
Steeds meer uitslagen kwamen binnen. Een gele strook wanneer remain ergens had gewonnen en blauw wanneer blue ergens aan het longest end had gepulled.
Ik merkte dat ik hoopte op de blauwe strookjes. Niet alleen omdat het dan spannend was voor mij, de neutrale toeschouwer, die het not a single yota zei te kunnen schelen. Maar ook omdat ik een Brexit toch wel een stepje too far vond.
De Eurolite afrekenen op hun dedain voor de gewone man is quite enjoyable maar een herinrichting van de kaart van Europa is ook wel een pijnlijk dingetje.
Daarnaast: de Britten hielden de EU nog een beetje in balans als voorzichtige deelnemer ten opzichte van de wat meer voortvarende landen. Een Brexit zet de ideologen nog steviger aan het stuur. En dat moeten we toch niet willen voor demense.
Het is juist die dramcultuur van de ideologisch behepten in Brussel die de wilde tegenreacties veroorzaakte die we nu gepresenteerd krijgen.
Vanuit de Brusselse bubbel was het een lange voorwaartse beweging, voornamelijk zuid-oostwaarts. De Brusselse majorettes gingen voorop en keken nauwelijks achterom om te kijken of de fanfare nog wel volgde. Alleen de helft van de koperblazers bleek er nog te lopen. De rest stond samen met alle slagwerkers al lang ergens een biertje te drinken.
De voorspelbare boze reacties uit het prominentenkamp van de remain-kant: de dommen hadden voor ‘uit’ gestemd. En de slimmen voor ‘in’.
Dat is maar een deel van de waarheid uiteindelijk, die hoger/lager-opgeleid-kloof. Het is ook jong versus oud. Maar vooral ook rijk tegenover arm. Kansrijk tegenover problematisch. Verder nog platteland versus de ‘city’ in beide betekenissen van het woord.
Racisme, werd er ook nog eens geroepen. Xenofobie.
Ik weiger ook dat zomaar aan te nemen. Natuurlijk zullen er ook racisten op leave hebben gestemd for the wrong reasons. Zoals er ook mensen met snorren en blauwe sokken voor Brexit hebben gestemd.
En waarschijnlijk meer xenofoben op leave dan op remain. In zoverre wil ik daar wel in meegaan. Maar voorzover immigratie voor een segment van de Brexit-stemmers een hoofdreden was denk ik niet dat dat in de eerste plaats met afkomst of huidskleur te maken heeft. Realistisch gesproken zal daar verlies van banen of het waardenpatroon van de islam debet aan zijn.
Met een influx hoogopgeleide Indiase ICT’ers of grote aantallen boeddhisten zou immigratie niet of nauwelijks een rol hebben gespeeld.
Maar voor het remain-kamp is het grootste probleem denk ik toch geweest het zichtbare en voelbare dedain voor de gewone Britse blauwkraag.
Waar ik in Nederland zeg dat elk avondje Vara-cabaret weer een zetel voor Geert is speelt datzelfde elders in Europa ook, met andere hoofdrolspelers.
In Oostenrijk bracht het bijna een dubieuze volksnationalist aan de macht. In Engeland bracht het de Brexit.
And we’re in for a few more shocks and surprises.
Tenzij de academici, politici en media uit het kamp der probleemlozen eens beseffen dat het voetvolk niet per se uit kosmopolieten bestaat. Daar is een zeer snelle leercurve voor nodig om dat te beseffen en er lering uit te trekken.
De kans dat men in de Brusselse echokamer snel leert is gering. De Engelse bookies betalen dik uit als dat onverhoopt toch zo blijkt te zijn.