Brugpiepers

Begin jaren vijftig, ik was twaalf, bestond naakt noch seks. Nu zie ik een brugklas waarin gevraagd wordt of iemand weleens een naaktfoto toegestuurd kreeg. Eén meisje steekt haar vinger op. ‘Wat stond erop?’ Ze zwijgt verlegen. ‘Piemel’, roept iemand stoer. Ze knikt. ‘Hoe vond je dat?’ ‘Niet leuk’, zegt ze zelfbewust. ‘Kan ik me voorstellen’, zegt een van de ‘Sekszusjes’. In 1951 zouden vrouwen die zich zo noemden met pek en veren uit de samenleving verdreven zijn. Nu stonden ze in een christelijke (!) scholengemeenschap met tv-camera. Er is vooruitgang vrienden.

De zussen Krista en Marcelle Arriëns (geestig, creatief) hebben een missie: ze willen jongeren behoeden voor dingen die misgingen bij hun eigen ‘seksuele ontdekkingstocht’. Door eerlijk en kwetsbaar te vertellen. Door het niet alleen over zaadcel en ei te hebben of een condoom over een banaan te leren doen, maar ook te praten over gevoelens. Door niet louter te reppen van gevaren maar ook van plezier. Prijzenswaard, en zulke openheid zou mijn generatie waarschijnlijk voor een deel van het mijnenveld dat Eros óók is behoed hebben. Maar simpel is het niet.

Allereerst zitten die brugpiepers bepaald niet op één lijn. Nog los van ontluikende seksuele voorkeur: je hebt de rijperen en minder rijpen; stoeren en stillen; veel- en weinig-weters; aankomende begeerden en dito muurbloemen. Mijn hart gaat uit naar wie zich ongemakkelijk voelt. Mijn verstand zegt dat het juist voor wie thuis niets of overwegend negatiefs te horen krijgt informatie en gesprek belangrijk zijn. Dus doen.

Maar je kunt wel positief willen zijn, je gaat een mijnenveld in als je sexting behandelt (de aflevering die ik zag). Verbluffend vaak voorkomend: het meisje dat, om een naaktfoto of nog explicieter beelden gevraagd, die in vertrouwen, misschien verliefdheid, stuurt. Waarna ze ontdekt dat die op school en daarbuiten rondgaan. Alle bevraagde scholieren weten ervan en reageren. Verbaasd (of boos) over de ‘domheid’ van het meisje (‘slet; hoer’ klinkt niet voor de camera, maar krijgt het kind in de gang wel te horen) en/of de smerige streek van de jongen. Ze beschrijven hoe verschillend ouders richting dochters reageren: van ondersteunend tot een jaar lang de telefoon afnemen (oftewel verbanning uit de jongerenwereld).

Hoe had ik gereageerd als mijn dochtertje ooit…? Ik vrees: impulsief boos. En hoop: al gauw troostend en agerend tegen de fielt die het lapte, voor zover traceerbaar. Want het gaat hier over blaming the victim. Maar ook over de leuke kant van flirten met dit soort beelden. En dankzij de docente filosofie over eeuwenlange onderdrukking van vrouwen en hun seksualiteit. En over bevrijding daarvan die verdedigd moet, omdat meisjes die soms als te vanzelfsprekend beschouwen. Veel is beter dan zwijgen en onwetendheid van toen, maar echt makkelijk is jong zijn nu toch ook weer niet.