M’n thuisfront weet ondertussen wel wat mijn probleem is. Dat krijg je ervan als je altijd liegt. Liegen, dat klinkt weer zowat. Er zijn gewoon verschillende contexten waarin je iets vindt, waarom begrijpt niemand dat? En een mening articuleren heeft z’n prijs, want dan kun je de andere mening niet meer aanhangen.
Mijn ideale staat van zijn is zwijgen, alleen vloekt dat met wat van me wordt verwacht. Ik ben gaan recenseren omdat ik pas weet wat ik vind als ik ga schrijven.
Dus u bent een echte fan? Nou ja, fan, fan… De laatste keer dat ik mezelf fan durfde te noemen was ik veertien en betrof het een Frans jongenskoor.
Vindt u haar een feminist of een slimme zakenvrouw? Pas nu ik de vraag uitschrijf zie ik wat ik had moeten zeggen: feminist én zakenvrouw. Nu neeg ik toch maar naar het laatste. Ach ja, alsof Miss World echt uit is op worldpea…
Vindt u haar een powerwoman zoals ze haar lichaam inzet? Nou ja, ze heeft in ieder geval geen anorex…
Een Belg vertelde me in het Frans te kunnen oreren, en in het Nederlands, maar dat hij altijd in de derde variant verviel: aarzelen. Ik ben niet eens tweetalig.
Dus u vindt wel dat ze een krachtige boodschap uitstraalt naar de jonge generatie? Tja, het blijft natuurlijk een beetje manoeuvreren met die hakken en die jarretelkou…
En dit was nog maar het voorgesprek.
Op het uur U zit ik zo ongeveer in mijn pyjama in de taxi, luister ik naar het levensverhaal van de taxichauffeur, en wacht ik een half uur later te midden van de lege bekertjes van mijn voorgangers in de studio op m’n beurt, eerst moet de fanfare nog een deuntje blazen, en Poetin worden gefileerd, de gemeenteraadsverkiezingen voorspeld.
Beyoncé! Ik luister naar haar muziek, bekijk haar clips, ging vorig jaar naar haar concert in Ziggo Dome – o o o, o o o, o o o, o o o, handen in de lucht, dansen als een paard – ze interesseert me mateloos maar ook helemaal niet. Kan dat ook?
Ter voorbereiding had m’n dochter me een exegese van haar teksten gestuurd. Zie je, daar ga ik weer. Spot ligt altijd op de loer. Why? Waar ben ik bang voor? Ik ging vorige week naar een optreden van Nick Lowe, ook een pro, maar in één nummer van hem zit meer leven dan in een hele show van Mrs Carter. Ja, Mrs Carter, zo noemt ze zich deze tournee, ze heeft de naam van haar man aangenomen. Is dat dan niet een blijk van…? Nee, daarmee laat ze juist zien dat ze blabla…
Er gebeurt eigenlijk niks. Heb ik dat echt gezegd toen me werd gevraagd waarom ik nu geen kaartje had proberen te bemachtigen? Dat ik me gek verveelde vorig jaar?
Jeetje mam, appt ze. Ik heb het gehoord. Jammer.
In één stom gesprek heb ik alles kapot gemaakt. Hoe we samen huilden toen ze zong Michael I can see your halo. Ze had ’t me nog zo bezworen: geen kwaad woord over B, she’s the Queen.
Ik zat daar als criticus, app ik judasserig terug.
En dat ik moest lachen om Drunk in Love; zij kronkelend op handen en voeten op het strand, Jay-Z met een glas cognac cooler dan cool een beetje erbij te staan. Rappend dat ze de cake moest eaten. Zij is overal klaar voor, maar hij heeft dat glas in zijn hand. Haha! mail ik.
Dat is een verwijzing naar Tina Turner, mailt ze. En dat het nog wel even controversieel was, want hij herhaalt in feite wat Ike tegen Tina zei, eat the cake, Anna Mae! en die mishandelde haar. Het was ook nog wel even spannend, hoe ze dit nummer ging doen bij de uitreiking van de Grammy’s.
O. En? Ik wil het allemaal weten.
Jay kwam het podium op, deed zijn rap, en het eat the cake, Anna Mae was het enige stukje dat B mee rapte!
En nog wat: er was een controverse over het nummer Bow Down. Het refrein: Bow down bitches. Van B hoeven vrouwen namelijk niet langer solidair te zijn met elkaar. Niet echt. Er zijn gewoon bitches die voor je moeten buigen! This my shit.
Je moet het allemaal nog maar even nakijken hoor, mailt ze.
Want ik ga het goedmaken door nog over haar te schrijven.
Maar alleen als ik positief ben.
Niet nu ook nog eens alles kapot schrijf.