GERBRAND BAKKER
Buizerd
Ik liep met een maat het Schotse eiland Arran rond. We hadden al een hele dag gelopen, het was broeierig en vochtig weer, in de verste verte geen bebouwing of andere mensen te zien. En daar stond ineens een steencirkel. Ik trok mijn kleren uit en drukte mezelf spiernaakt tegen een van de megalieten aan. Het was een vreemde aandrang, het voelde als een soort oerinstinct, hoewel ik me niet voor kan stellen dat die steencirkelmensen allemaal naakt tegen hun stenen aan stonden.
In de tijd dat ik aan amateurtoneelspelen deed en wij allemaal graag eens in een film mee zouden spelen, was mijn grootste wens de volgende: in een boerendrama figureren. Geen tekst, slechts gekleed in een overall, met de hele voorkant open en niks eronder, tijdens een dramatische regenbui in de modder liggen. Die overall dacht ik er wel bij, maar had net zo goed achterwege kunnen blijven. Dus: naakt in de modder wentelen, desnoods half in een boerensloot. Zulke rollen zijn zeer zeldzaam in Nederlandse films. Toch ben ik absoluut geen nudist. Tv-beelden van blije nudisten op nudistencampings vind ik raar, omdat daar altijd een kookapparaatje bij komt kijken, of een boodschappentas, of zelfs een barstoel. Is het dan dus een wens tot eenworden met de natuur, met de aarde? Ondanks modder puur, ondanks steen zacht en kwetsbaar. Hartstikke taoïstisch, ergens.
Kortgeleden werd ik aangevallen door een buizerd en hoewel ik jeuk kreeg op mijn kop van schrik, maakte ik zelden zoiets moois mee. Eerst dacht ik: hé, wat leuk, ik zie alweer een buizerd, daarna begreep ik dat het beest zijn koers niet ging verleggen, ik zag de kop met boze ogen als een kanonskogel op me af komen en uiteindelijk dook ik zó diep weg dat de klauwen me op een haar na misten. Die jeuk, dat waren natuurlijk haren die me te berge rezen, maar ook was ik kort erop een tikje teleurgesteld dat het beest maar één poging deed. Zou dát nou waar genot zijn, naakt in de modder of tegen een oude steen, een buizerd tegen je kop? Ach, waarom eigenlijk niet…