In ‘Darkness’, het sleutelnummer van Eminems nieuwe album Music to Be Murdered By (geleend van Hitchcock, die titel, en zoals in zijn films komt Hitchcock zelf ook even langs), neemt hij Stephen Paddock als rode draad, de man die in 2017 in Las Vegas het vuur opende op een menigte van 22.000 countryliefhebbers. 58 mensen kwamen om het leven, 851 raakten gewond. Een bijna onwaarschijnlijk hoog aantal veroorzaakt door één man. De oorzaak: alle veertien AR-15-geweren die hij gebruikte waren voorzien van een zogenaamde ‘bump fire’, waardoor een semiautomatisch wapen opeens schiet met de snelheid van een automaat. Voor de zoveelste keer laaide in de VS het debat over de grenzen van de vuurwapenwetgeving op.
Eminem neemt het drama van 2017 als uitgangspunt voor een van zijn spannendste nummers ooit. Omdat hij kalm, laag en voor zijn doen tamelijk traag inzet en ook blíjft zingen, terwijl steeds dat zinnetje uit ‘The Sound Of Silence’ terugkeert: ‘Hello darkness my old friend’. En omdat hij zijn tekst listig heeft opgebouwd: in eerste instantie lijkt hij zelf de verteller, die lijdt onder spanning voor een concert, bang is dat er niemand komt opdagen en terugvalt op valium. Na een rondje over het festivalterrein keert de verteller terug naar zijn hotel, en wanneer hij uit het raam leunt en zichzelf vergelijkt met de even iconische als mysterieuze The Usual Suspects-bad guy Keyser Söze, blijkt pas wie hier aan het woord is: Paddock zelf. Eminem laat hem het cynisme van de wapenwetgeving formuleren: ‘Finger on the trigger, but I’m a licensed owner/ With no prior convictions, so law says sky’s the limit’.
Er staat nog meer van die fraai geformuleerde spanning op Music to Be Murdered By. ‘Leaving Heaven’ bijvoorbeeld, met een glansrol voor singer-songwriter Skylar Grey, waarin Eminem in zijn nog steeds indrukwekkend snelle geratel aan interessante introspectie doet, ook over de rol van huidskleur in zijn levensverhaal.
In ‘Stepdad’ zingt hij opnieuw in de ik-vorm over een stiefvader die de verteller heeft misbruikt, en bovendien zijn chihuahua heeft vermoord. Het nummer volgt een van Eminems favoriete verhaalontwikkelingen: het wordt een geweldsfantasie. Eminems variant op ‘Flappie’, met de chihuahua als variant op het konijn. De afloop mag niet verrassend zijn, de weg ernaartoe weet Eminem te schetsen met de hand van een thrillerschrijver, waarmee hij de inspirator van dit album eer betoont.
Natuurlijk deelt hij ook links en rechts weer veel platter uit, in het oneindige universum van belediging heen en weer en terug. Maar ergens tussen de sneren klinkt in ‘Marsh’ ook: ‘I could keep beefin’, fuck is the point?’
Dat hij op hetzelfde album waar hij zich kritisch toont over de wapenwetgeving ook andere rappers bedreigt met een verwijzing naar een concert van Ariana Grande, bij wie bij een zelfmoordaanslag in Manchester 22 jonge concertbezoekers om het leven kwamen, is volgens Amerikaanse critici smakeloos en hypocriet. Kennelijk dachten ze dat Eminem, die eerder in een ijzersterke monoloog president Trump afbrandde, een ambassadeur van goede smaak, correcte opvattingen en consequente opinies zou worden. Je kunt veel van Eminem zeggen, maar niet dat hij op inmiddels elf albums ooit díe indruk heeft gewekt.
Eminem – Music to Be Murdered By