Peking – Ook de Chinezen beginnen Donald Trump serieus te nemen. China ziet de clown niet zozeer als een gevaar voor de democratie, maar als een bewijs dat de democratie zelf gevaarlijk is.
Aanvankelijk kwam ook in China het optreden van kandidaat Trump in de amusementssfeer terecht. De tv-kijkers, gewend aan slaapverwekkende lofzangen op Xi Jinping, konden geen genoeg krijgen van de Trump-shows. Ik hoop dat hij de verkiezingen wint, twitterde een Chinese fan, ‘dan wordt het internationale nieuws een fascinerende komische act’.
Trumps racistische opmerkingen over de Chinezen en zijn anti-Chinese plannen mochten de pret niet drukken. En zijn povere kennis over China evenmin. Zo vergeleek hij de muur die hij wil bouwen om Mexicaanse migranten te weren met de Chinese Muur. Dat was goed nieuws voor de aspirant-migranten, want op de beslissende momenten bleek de Chinese Muur zinloos: in de dertiende eeuw trokken de Mongoolse ruiterlegers eromheen en in de zeventiende eeuw kocht de legerchef van de Manchu’s de poortwachters om.
Trumps onstuitbaar lijkende opmars is misschien voor de gewone Chinezen nog steeds één grote grap, voor de communistische partij is ze dat niet meer. Haar agressief-nationalistische spreekbuis Global Times heeft de ‘perfecte populist’ Trump met zijn ‘grote bek’ stevig aangepakt. Dat zijn voor- en tegenstanders met elkaar op de vuist zijn gegaan, bewijst volgens de krant dat de democratie een chaotisch, ondeugdelijk systeem is. Ze herinnert eraan dat ook Mussolini en Hitler door democratische verkiezingen aan de macht zijn gekomen. En ze geeft de boodschap af dat Amerika moet uitkijken dat het de wereldvrede niet gaat bedreigen, ‘in plaats van met de vinger naar andere landen te wijzen vanwege hun zogenaamde nationalisme en tirannie’.
Trump wil hoge tariefmuren voor Chinese importproducten opwerpen en miljoenen banen die China gestolen zou hebben naar Amerika terughalen. Nu is China bashing een oude campagnetruc van Amerikaanse presidentskandidaten. Eenmaal president draaien ze meestal bij. Niemand maakte zo’n grote omslag als de China-hater Richard Nixon, wiens ontmoeting met Mao in 1972 de loop van de geschiedenis veranderde. Maar met iemand als Trump kun je nooit weten. De vraag is alleen wie gevaarlijker is: Hillary Clinton die de Amerikaanse wereldheerschappij wil herstellen en de Chinezen een toontje lager wil laten zingen, of Donald Trump, die zo weinig mogelijk met de Chinezen te maken wil krijgen.