Helder, overzichtelijk, uniform en progressief: dat is het beeld van Nederland dat het Nederlandse paviljoen, gesitueerd in de Giardini van de Biënnale van Venetië, sinds zijn oplevering in de jaren vijftig ademt. Vandaag werkt het ontwerp van Gerrit Rietveld als een spiegel: welke ideologieën gaan schuil achter zijn transparantie, wie herkent zich er nog in?
Het paviljoen vormde het vertrekpunt van Cinema Olanda, het project van kunstenaar Wendelien van Oldenborgh en Lucy Cotter, die als curator voor de Nederlandse vertegenwoordiging op deze biënnale optreedt. Van Oldenborgh (Rotterdam, 1962) nam deel aan tentoonstellingen wereldwijd en was in 2014 de laureaat van de belangrijke Dr. A.H. Heinekenprijs voor de Kunst. In haar geëngageerde films, vaak gepresenteerd in een speciaal daarvoor ontworpen architectuur, activeert ze tegenstellingen: de kloof tussen toen en nu, zwart en wit, eenling en beweging. Welke transformaties vinden op dit moment plaats in de Nederlandse maatschappij, hoe kijken wij naar onszelf en wat zien we liever over het hoofd?
Cinema Olanda biedt een podium aan wat Lucy Cotter (Ierland, 1973) ‘actief vergeten’ aspecten van de geschiedenis noemt. Aan Otto Huiswoud bijvoorbeeld, een sleutelfiguur in het Amerikaanse communisme met ideeën over ras en klasse, geboren in Paramaribo, overleden in Amsterdam. Toen Van Oldenborgh over hem hoorde stond ze met haar oren te klapperen, vertelt ze in deze bijlage. Waarom maakt dit belangrijke verhaal geen deel uit van de Nederlandse geschiedenis? En hoe zit het met de Surinaams-Antilliaanse krakersbeweging, actief in de jaren zeventig? Het zijn vergeten krachten die opnieuw geactiveerd kunnen en móeten worden. Deze speciale bijlage, een samenwerking tussen de kunstenaar en de curator, het Mondriaan Fonds en De Groene Amsterdammer, verkent de vele gezichten van de tentoonstelling.
Cinema Olanda van Wendelien van Oldenborgh en Lucy Cotter, 13 mei t/m 26 november 2017 venicebiennale.nl