Volgens hem worden die veel te veel beheerst door een dagelijkse stroom berichten over gruwelijke moorden en de geweld­dadige drugsoorlog, en hebben ze te weinig oog voor de positieve ontwikkelingen in zijn land. Calderón heeft een punt. Hoewel de drugsoorlog, die sinds 2006 ruim zestigduizend mensen het leven heeft gekost, dit jaar beduidend minder heftig woedt, blijft het discours er een van moord en doodslag.

Is dat de journalisten aan te rekenen? Want hoe ga je als journalist om met een fenomeen waarover nauwelijks betrouwbare informatie te verkrijgen is? De drugsbendes hebben geen woordvoerders, en het enige coherente ‘persbeleid’ dat ze de laatste jaren hebben gevoerd is het op brute wijze omleggen van bemoeizuchtige journalisten. De autoriteiten zelf helpen ook niet mee. Het OM, de politie en het ministerie van Defensie overstelpen binnen- en buitenlandse journalisten met persberichten vol statistieken over arrestaties en inbeslagnames van wapens en drugs, waarbij nauwelijks context wordt gegeven.

De drugsoorlog is daardoor zowel ‘over­reported’ als ‘underreported’. ‘Het probleem met de drugsoorlog is dat niemand eigenlijk echt weet wat er aan de hand is’, zegt de Britse journalist Malcolm Beith, die jaren vanuit Mexico verslag deed van de drugshandel en er twee boeken over schreef. ‘Feiten zijn dun gezaaid, geruchten voeren de boventoon.’ Het gevolg is dat Mexicanen steeds vaker hun toevlucht zoeken tot sociale media. Wie daarin een fraai stukje democratisering van de nieuwsstroom bespeurt, komt echter ook bedrogen uit. Niet zelden leidt valse informatie op Twitter en Facebook tot hysterische reacties. Zo ontstond er in september in Ciudad Nezahualcóyotl, een arbeiderswijk aan de rand van Mexico-Stad, massale paniek toen twitteraars meldden dat drugscriminelen een kleine oorlog op straat uitvochten. Er bleek niets van waar, maar de autoriteiten zagen zich gedwongen om de bange bevolking te kalmeren.

Het grootste slachtoffer van die journalistieke wanorde zijn de Mexicanen zelf. Zelfs in Mexico-Stad, dat qua moordcijfer drie keer zo veilig is als Washington DC, verlaten miljoenen inwoners dagelijks hun huis in de overtuiging dat er op iedere straathoek een bloeddorstige drugsdealer kan staan. Dat de realiteit anders is, is al lang niet meer relevant. Ze leven in ‘Rood Mexico’, een land dat zichzelf een collectieve angstpsychose in geschreven heeft.