Anti-vaccinisten in de VS beweren dat ebola het gevolg is van illegale vaccintests in Afrika. Door de who natuurlijk, de World Health Organization van de VN. En door grote fabrikanten, die dringend nieuwe ziektes nodig hebben om nog meer geld te verdienen aan vaccins. De VN zijn niet genoemd als mededader, maar dat kan niet lang meer duren. Dat de vrijmetselaars en de illuminati buiten schot blijven is een klein wonder.
Als er een samenzwering zou zijn, is de enige logische oplossing dat het ontwikkelen van cruciale geneesmiddelen niet aan de vrije markt wordt overgelaten. Op de een of ander manier denk ik dat de anti-vaxxers het daar niet mee eens zijn.
Als arme mensen, ver weg, aan een onduidelijke ziekte sterven, steekt geen fabrikant miljoenen in een geneesmiddel. Zie aids. De logische oplossing is dat de ontwikkeling van middelen tegen potentiële epidemieën een zaak is van overheden, liefst in mondiaal verband. Maar dat gaat in tegen de tijdgeest, die verliefd is op ‘de markt’ en het mystieke zelfreinigende en oplossende vermogen daarvan. En dat kost dan een paar West-Afrikanen.
Ach, de markt.
In Rotterdam is de markthal geopend, een tunnelvormig gebouw dat smalend ‘form follows function… Not!’ roept. Nou hoeft vorm van mij ook niet altijd een uitdrukking van de functie te zijn – er worden genoeg schoenendozen gebouwd – maar de logica van dit ding ontgaat mij. Tenzij de opgave (zo noemen architecten dat) was hoe je zo duur mogelijk kon bouwen.
De overdekte markt (het ‘foodwalhalla van Nederland’, hijgt de website) is ‘geïnspireerd op’ soortgelijke hallen in Barcelona, ‘Copenhagen’, Madrid, Stockholm, noem maar op. ‘Een beleving waarbij vers de hero is.’
Onthoud dat, mensen. Vers is de hero!
Ik hoop dat het lukt, die markthal in de armste grote stad van Nederland, maar moet onweerstaanbaar denken aan de middenberm van de Blaak.
Lang geleden reisde een Rotterdamse delegatie af naar Barcelona, zag de Ramblas en dacht: dat moeten wij ook hebben. Dat werd de middenberm van de Blaak. Maar in plaats van een flaneerboulevard waar de generaties rustiek mixen en mingelen kreeg Rotterdam een armetierige plak asfalt tussen twee drukke wegen, omzoomd door utilitaire hoogbouw. Pas sinds er een skatepark kwam is er leven, maar Ramblas werd het nooit. Het enige horecagebouwtje staat de helft van de tijd leeg en heeft inmiddels meer gedesillusioneerde uitbaters gekend dan een Italiaanse ijssalon op de noordpool.
Zwoele Spaanse zomeravonden en een Bourgondische cultuur, je herschept het niet zomaar in Nederland. Misschien als de opwarming van de aarde citroenstruiken en palmbomen in onze koude grond laat wortelen. En dan zal het nog wel een generatie of twee duren voor we op onze pantoffels over de Blaak sloffen.
Toch gaat het soms snel. Ik heb de afgelopen maand alle afleveringen gezien van The Great British Bake Off en het ontstaan aanschouwd van patisserie die de natuurwetten tart. En dat in een land waar nog geen twintig jaar geleden een boterham met aardbeienjam en een mok zwarte thee met veel melk werd beschouwd als avondeten. Gisteren las ik de laatste roman van Barbara Pym, de Jane Austen van de vorige eeuw, maar jammerlijk vergeten. In A Few Green Leaves geeft heldin-tussen-aanhalingstekens Emma een etentje en serveert als visgerecht… een mousse van tonijn uit blik. Nu bouwen de Britten windmolens en kabouterdorpen van suikerwerk en filodeeg waarvoor een normaal mens bouwkunde moet studeren. De shows topper bakes zijn zonder uitzondering taarten waarin de bakkers hun persoonlijkheid tot uitdrukking brengen. Zeg maar: bakken met bedoelingen. Net zoals architecten, die nooit eens gewoon een huis of een toren bouwen, maar ‘a sustainable combination of food, leisure, living and parking, fully integrated to celebrate and enhance the synergetic possibilities of the different functions’. Dat is de Rotterdamse markthal, waar vers de hero is.
Zouden architecten bakken? En zo ja, wat dan? Misschien is dat een aardig format voor een nieuwe televisieshow: architecten bakken, bakkers ontwerpen een torenflat, schrijvers repareren een broodrooster.
Overigens was The Great British Bake Off dit jaar onderwerp van samenzweringstheorie. Een van de bakkers had iets van een collega even buiten de koelkast gezet, waardoor een taartdinges mislukte. Een Twitter-rel was het gevolg. Later bleek de hitte in de baktent de oorzaak. Twitter is een communicatievorm van epidemische aard, dus het vermoeden van kwade opzet zal wel blijven bestaan in het digitale limbo dat internet heet.
Soms verlang ik terug naar de klassenstrijd, toen de arbeider lui en dom was, alles de schuld van ’t kapitaal en langharig werkschuw tuig. Het was net zulke lulkoek als de kwade bedoelingen van de vrijmetselaars, de macht van de illuminati, de verderfelijke invloed van de who en de synergetische mogelijkheden van verschillende functies. Om maar te zwijgen van Twitter. Maar het was overzichtelijk en makkelijk herkenbaar en er werden leuke liedjes over geschreven. Mensen, noem elkaar geen mietje, eenmaal zing je allemaal, allemaal hetzelfde liedje, ’t is de schuld van ’t kapitaal. Ik zie dat de anti-vaxxers niet doen.