‘Ik werk meer dan ik adem. Ik stik.’ Angèle Van Laeken leest voor uit een oud dagboek. Met gekruiste benen zit ze op bed. De camera zoomt in op haar priegelige handschrift: ‘j’étouffe.’ Ze leest verder: ‘Ik weet niet meer wie ik ben. Wie is Angèle?’ Haar woorden worden versneden met beelden van talloze magazinecovers waar haar stralende lach op prijkt. We zien schokkerige amateurfilmpjes van slopende dansrepetities, overvolle stadions met joelende fans, eenzame selfies op de achterbank van een dienstauto en de nullen die worden toegevoegd aan het aantal views, followers en likes. Het is een montage uit de nieuwe Netflix-documentaire die enkel haar voornaam draagt.
Aan die voornaam heeft ze genoeg. Twee jaar geleden had de Brusselse popprinses het gevoel door haar succes verzwolgen te worden. Verzwolgen door de levensontwrichtende populariteit die haar debuut teweegbracht. Verzwolgen door het publieke discours waarin haar privéleven langzaam ontmanteld werd voor rabiate massaconsumptie. De lockdown dwong haar om zowel fysiek als mentaal op de rem te trappen en te reflecteren. Op haar uitstekende tweede plaat Nonante-cinq laat ze ons vaak meegluren in haar dagboek: het onweer in haar hoofd (Démons en Libre), het bijeen vegen van de scherven na een stukgelopen relatie (Solo en On s’habitue), een explosieve echtelijke ruzie (Taxi) en het omgaan met existentiële wanhoop in een onzekere wereld (Pensées positives en Plus de sens). Angèle’s ontboezemingen zijn openhartig, maar bedachtzaam. Zonder al te veel in te boeten aan de fijnzinnige lichtvoetigheid die haar debuut kenmerkte.
Op het hartverscheurende maar wonderschone Tempête beschrijft ze een situatie van huiselijk geweld waarin de dader vrijuit gaat terwijl het verhaal van het slachtoffer onzichtbaar blijft. ‘Elle est invisible, il reste impuni, mais ça, c’est bientôt fini.’ Die oneerlijkheid vindt zijn weerslag in de documentaire. Daar reflecteert Angèle op een Playboy-interview waarin haar woorden werden verdraaid en er tegen strikte afspraken in een semi-naaktfoto van haar werd gepubliceerd. We zien hoe het eigenaarschap van haar verhaal haar langzaam door de vingers glipt en de diepe angst voor publieke vernedering – iets waar ze al mee kampte voordat ze bekend was – realiteit wordt.
Er verschijnen aan de lopende band documentaires over popmuzikanten. Over onder meer Taylor Swift, Billie Eilish, Demi Lovato en Lady Gaga zijn soortgelijke intieme portretten verschenen waarin de protagonist zich verzet tegen valse narratieven en een ingrijpende emotionele crisis te verwerken krijgt. Het zijn films waarin het subject vaak op de stoel van de regisseur lijkt te zitten. ‘Het is niet dat ik mezelf niet meer wil tonen, integendeel. Ik wil echt wel over mezelf vertellen, maar ik wil niet dat iemand ermee aan de haal gaat en een beeld van me creëert dat niet klopt’, vertelde Angèle onlangs aan de pers. ‘Wie is Angèle?’ schreef ze twee jaar geleden in haar dagboek. Zowel in de documentaire als op Nonante-cinq maakt Angèle duidelijk dat zij de enige wil zijn die deze vraag mag beantwoorden.
Angèle – Nonante-cinq