Bijbels op schoot, koppen koffie en zandkoekjes binnen handbereik. Bos, de ‘herder’ (coördinator) van de bijbelclub, wacht even af. ‘Ik moet zeggen dat ik deze tekst al te vaak heb gelezen om hier een open antwoord op te geven’, zegt Arjen Treurniet (20), bladerend door 1 Korintiërs 13, de brief van Paulus, die de groep vandaag bespreekt.

Iedere twee weken komt de bijbelclub bij elkaar om te praten over een thema dat met het geloof te maken heeft, om samen een tekst te interpreteren. Vanavond staat in het teken van de liefde. Om de beurt lezen de deelnemers een passage voor. Uit een bijbel met gouden randjes aan de pagina’s, uit de klassieke Statenvertaling, of zoals Tom Stam (19) vanaf een telefoon. ‘Ja, hier is ook een app voor.’

Kun je iemand liefhebben die jou slecht behandelt? Sommigen twijfelen daaraan. ‘We zijn allemaal gereformeerd vrijgemaakt, en voor ons is erg belangrijk dat je sommige dingen niet op eigen kracht kunt’, vertelt Bos. ‘Je mag God om hulp vragen. De kerk geeft richtlijnen, maar ik ervaar in ieder geval zelf ook de mogelijkheid voor interpretatie van de tekst. Over hoe vaak je naar de kerk moet gaan, over relaties of over seks voor het huwelijk zou ik dus ook geen uitspraak durven doen. Deze bijbelclub is gebaseerd op vertrouwen en we weten dat we hier alles kunnen zeggen zonder dat iemand het raar vindt.’

De meesten kenden elkaar ook al langer. Via de VGSR, en vaak via hun gereformeerde middelbare scholen, waar het merendeel van de vijftig leden van de vereniging vandaan komt. Op zondag gaan de studenten meestal naar dezelfde vrijgemaakte kerk, waarna ze koffie drinken in een van de verenigingshuizen. ‘We gaan vaak formeel gekleed’, zegt Wim Kuipers (23). ‘Jasje-dasje wordt bij lezingen bijvoorbeeld wel verwacht. Als je dat niet aan hebt, mag je ook niks vragen.’ Maar toch is de VGSR ook een studentenvereniging als alle andere, met een vaste sociëteitsavond, verenigingsweekenden en een stamcafé.

‘Wanneer hebben jullie de liefde van God voor het laatst ervaren?’ vraagt herder Bos. Het gesprek in de studentenkamer van Marissa van de Vuurst (23) valt even stil terwijl iedereen nadenkt. ‘Soms zit ik ergens mee en dan gaat de preek die zondag precies daarover’, vertelt Els van Harten (19). ‘Dat kan inderdaad heel apart zijn’, knikt Hermen Buitendijk (21). ‘Dat je even voelt: daar is Hij weer.’ Aan het eind van de avond inventariseert Bos wat iedereen graag in het eindgebed zou willen horen. Een medelid vertrekt over een paar dagen op reis naar India. Twee studenten hebben nog hertentamens. Bos gaat voor in gebed, vraagt om steun en besluit met de woorden: ‘Dit alles niet omdat wij het verdiend hebben, maar om Jezus’ wil alleen. Amen.’