‘Dag ui’, zei ik, ‘dag goede niet te jonge, niet te oude ui. Schrei maar niet, want ik ga jou in een lekker warm bedje stoppen. Samen met een heleboel lekkere witte bonen, net zoveel als je zin in hebt.’ De ui keek enigszins, terwijl hij doorging met wit en zachtjes huilen, besmuikt mijn kant op. ‘Honderdvijfentwintig gram lijkt me wel genoeg, meer kan ik niet aan voor zessen’, zei de ui.
‘Oké ui’, zei ik. En: ‘Ook ui, heb ik voor jou een geheel nieuw patroon van deelverdeling uitgevonden, gebaseerd op het getal drie, dat is nog net iets beter dan die oersaaie vier.’
Nu leefde de ui een beetje op. ‘Kom ermee voor de draad, old chap’, zag ik in zijn ogen staan. ‘Tuttut’, seinde ik woordloos terug. ‘Eerst nog die Frieslander onder de loep nemen. Recomember? Wil je trouwens niet het fijne horen over de witboonkleurige schouders van het meisje dat mij die betere bonen verkocht?’
Onderbrak mij toen de ui met de woorden: ‘Graag zou ik meer weten over de rol die de hond Cristian speelt in het bestaan van de zwarte kat die achter de Cola-automaat woont en het aantal grote dode spinnen zoals gevonden in het galblaasvormige zwembad, mede in relatie tot de broer van Jack Palance. Waarna eventueel gezamenlijk een punt kan worden gezogen aan een vol bord gazpacho manchego.’
‘Dat is een lang verhaal, achtbare ui, maar we hebben de tijd.’ De ui deed alsof hij knikte, zich schikkend in wat niet te vermijden was en fluisterde tenslotte: ‘Maar eerst het verhaal hoe ik ooit zal sterven in een roombonenschotel, with all the trimmings.’