Istanbul - De immer verzwegen alevieten krijgen dit jaar voor het eerst een paar bladzijden in de schoolboeken. Turkse leerlingen gaan dit jaar leren wie de alevieten zijn. Daarmee erkent de Turkse staat eigenlijk voor het eerst dat er alevieten leven in het land.
Deze minderheid die een aparte vorm van de islam aanhangt (ze gaan niet naar de moskee, ze vasten niet, ze drinken alcohol, hun vrouwen dragen geen hoofddoeken en ze zeggen dat de huidige koran een vervalsing is van de echte die ooit vernietigd zou zijn) stond in de Ottomaanse eeuwen bloot aan grote wreedheden en massamoorden. Daarom leefden de alevieten veelal in bergachtige gebieden waar het leger niet makkelijk kon komen.
Na de stichting van de republiek ging het relatief beter met ze. Afgezien van een paar moordpartijen in verschillende steden die het gevolg waren van de ophitsing van de extreem-rechtse groeperingen werden ze eigenlijk nooit echt vervolgd. Maar de staat kon het toch niet laten om in elk alevietendorp een moskee neer te zetten en er een soennie-imam naar te sturen die in de lege moskeeën niet wist hoe de tijd door te komen.
Het soennie-volk liet de imams ook niet echt in hun waarde. Ze kregen veel modder over zich heen.
Maar na lang beraad tussen de regering en de vertegenwoordigers van deze naar schatting tien miljoen mensen gaan de onderwijzers dus aan hun leerlingen vertellen wat het alevietengeloof echt inhoudt. Goed om al die leugens en fabels over deze mensen uit de wereld te helpen. En uiteraard worden de in de ogen van de soennieten positieve kanten van het alevitisme benadrukt, zoals dat de alevieten veel van de vierde kalief Ali houden, dat het geloof eerlijkheid en soberheid voorschrijft en dat de God van de alevieten en de soennieten dezelfde is.
Een kijkje in de nieuwe tekst in de schoolboeken leert wel dat er vooralsnog geen woord wordt gewijd aan zaken als dat ze nooit naar de moskee gaan, niet vasten, alcohol drinken, de vrouwen geen hoofddoeken dragen en dat ze de bestaande koran afdoen als een vervalsing. Misschien toch te gevoelige zaken voor de hand van de soennie om op papier te zetten.