En hoe hebben we het gedaan? Zal ik proberen om op deze plek een balans op te maken?

Ik weet dat we nog een week voor de jaarwisseling hebben en dat de door mij opgemaakte balans nog kan doorslaan naar de ene of de andere kant, maar laat ik toch maar van de gelegenheid gebruik maken. Hou me ten goede: ik zal hier en daar overdrijven en het zal vast niet chronologisch zijn. Maar dat kan bij zo’n balans, toch?

We beginnen voortvarend. Het jaar 2014 gaat over in 2015 en we zitten bomvol goede voornemens. We gaan voor een jaar dat het jaar van Isis, MH17 en de annexatie van de Krim moet doen vergeten. We schieten vuurwerk de lucht in om de boze geesten van het afgelopen jaar te verjagen.

Wat een geweldig begin, toch?

Dan, een aantal dagen later, herinnert 2015 ons eraan dat we geen controle hebben over hoe een jaar zich zal ‘gedragen’. De aanslag op Charlie Hebdo, de gijzeling in een joodse supermarkt, de daaropvolgende hysterie – alles zegt dat dit jaar nog veel meer voor ons in petto heeft.

Maar we laten ons niet kisten, want we zijn allemaal Charlie. Toch?

De Griekse schuldencrisis lijkt heel even het eind van het Europese project in te luiden. Er komen nieuwe verkiezingen, nieuwe spoedbijeenkomsten, nieuwe beloftes en dreigementen en alles lijkt goed te komen.

Berichten van de Grieken dat er trouwens best veel vluchtelingen de grenzen oversteken gaan het ene oor in en het andere weer uit. Maar dat is begrijpelijk, gezien het grote gevaar voor onze economie. Toch?

De internationale coalitie die IS-stellingen bombardeert in Irak en Syrië begint eindelijk op stoom te komen. Dat is wel goed van ons, vind ik. Dat we niet al die tijd stil zijn blijven zitten maar echt iets ondernemen. Toch?

Wanneer er in Turkije een aantal grote bomaanslagen wordt gepleegd is ook voor de Turken de maat vol; ze doen mee met die coalitie. Toegegeven, ze bombarderen meer PKK-doelen dan IS-doelen, ze maken ruzie met de Russen die zich ook met de situatie in Syrië bemoeien, maar:

Het begin is er. Toch?

Na maanden wachten verschijnt eindelijk het MH17-rapport. Er wordt onomstotelijk bewijs geleverd dat het passagiersvliegtuig is neergehaald door een raket van het type BUK. Eindelijk zullen de verantwoordelijken voor de rechter gesleept kunnen worden. Toch?

Als ik de voorlopige balans even mag opmaken: erg goed gaat het tot zo ver eigenlijk niet, maar we hebben genoeg meegemaakt in 2015 om dit alles te compenseren. Toch?

Het Nederlands Elftal bijvoorbeeld, dat is toch altijd onze nationale troost geweest? Negentig minuten of een voetbaltoernooi lang het gevoel van saamhorigheid beleven. Laat dat aan Oranje over. Zich plaatsen voor een EK hebben ze zo gedaan. Toch?

Helaas blijken we over een nep-elftal te beschikken (dat mag niet deren natuurlijk, al is voetbal de belangrijkste bijzaak ter wereld) dat gelukkig wel weer heel goed bij ons nep-parlement past.

Wat blijft er dan nog over?

Misschien de goede les die we hebben geleerd van de Parijzenaren eerder dat jaar? Dat naast ‘je suis Charlie’ er ook nog iets als ‘liberté, egalité, fraternité’ bestaat? En dat dat credo voor iedereen geldt, vooral in de maanden waarin de ene na de andere vluchtelingensloep zinkt op de Middellandse of de Egeïsche Zee? Toch?

En dat we toch zeker, ook al hebben we misschien gegronde bezwaren tegen het opvangen van vluchtelingen, ons niet zouden moeten verlagen tot stigmatiseren en ouderwets ‘name calling’. Toch?

Maar wanneer het woord ‘testosteronbom’ zich in het dagelijkse taalgebruik nestelt, er ruiten van vluchtelingengezinnen sneuvelen, raadszalen worden ontruimd, bloed door de straten van Parijs gutst en een optreden van Eagles of Death Metal de arena wordt voor een van de bloedigste aanvallen in het Westen valt er helaas geen andere conclusie te trekken dan dat 2015, al onze goede voornemens ten spijt, toch een behoorlijk teleurstellend jaar lijkt te zijn geworden.

Gelukkig hebben we nog een witte Kerst voor de boeg.

Toch?