Londen – Veel goederen exporteren de Britten niet meer, maar afgedankt plastic des te meer. Voor de 24 huishoudens in ons appartementencomplex in Greenwich is er een grote bak voor glas, plastic, blik, papier en karton die eens per week wordt geleegd. Vaak zitten er ook stukken hout, kleerhangers en stukken piepschuim in, spullen die bij het restafval horen. Batterijen kunnen in de supermarkt worden afgegeven, behalve bij Marks & Spencer dat het inzamelen ervan wegens lekkage- en ontploffingsgevaar te gevaarlijk acht.
Wat zou stadsdeel Greenwich doen met het gescheiden afval? Tot voor dit jaar was de kans groot dat het naar China zou worden verscheept, maar sinds dat land niet langer ’s werelds vuilnisemmer wil wezen, zijn er alternatieve bestemmingen gevonden. Het meeste ‘gescheiden’ afval gaat naar Maleisië, gevolgd door Indonesië, Nederland, Vietnam, Hongkong, Polen en India. Met de 15,4 miljoen kilo die jaarlijks de Noordzee overgaat zal het gezien de geavanceerde afvalscheiding wel goedkomen, maar de vraag is of dat ook voor de andere importlanden geldt.
Van Polen is bekend dat een aanzienlijk deel van het afval in handen komt van maffiosi die het verbranden of gewoon dumpen. Ook leven er zorgen over de Aziatische afzetmarkten. Maleisië heeft goede recyclingfabrieken, maar behoort desondanks met Vietnam en Indonesië tot de landen die de grootste bijdrage leveren aan de plastic soep in ’s werelds oceanen. Inmiddels komen deze landen om in het westerse afval en willen ook zij de grenzen hiervoor sluiten.
De Britten zijn al begonnen met het zelf verbranden van plastic afval, een noodoplossing die tot veel kritiek leidt. Rond dezelfde tijd dat China een muur optrok was immers David Attenboroughs documentaireserie The Blue Planet te zien. Dat heeft in het Verenigd Koninkrijk, maar ook daarbuiten, gezorgd voor een verhoogd plasticbewustzijn. Milieuminister Michael Gove heeft al een verbod op rietjes aangekondigd en wil eindelijk statiegeld herinvoeren.
Op de komende rijksbegroting zal Gove’s collega van Financiën een belasting invoeren op ‘slecht plastic’, dit om hergebruik te bevorderen. Er zijn hoogwaardige sorteringsfabrieken, zoals die van Veolia in Berkshire waar de moderne, in Frankrijk ontworpen ekstertechnologie wordt gebruikt. Van zulke faciliteiten zijn er veel meer nodig, ook al is dat duurder dan exporteren en vereist het overheidssteun. Voorlopig kan het devoot gescheiden plastic nog steeds via Azië tussen de zwaardwalvissen terechtkomen.