Parijs – Ferme handdrukken en jovialiteit – sinds het begin is dat de tactiek van president Emmanuel Macron vis-à-vis zijn Amerikaanse collega. Het doel? Een geprivilegieerde relatie bewerkstelligen van waaruit hij Trump op cruciale momenten kan beïnvloeden.
Zo nodigde hij hem een jaar geleden uit om aanwezig te bij de traditionele militaire parade op 14 juli – de nationale Franse feestdag. Op de tribune op Place de la Concorde was Trump zichtbaar in zijn nopjes en salueerde naar het Amerikaanse bataljon dat meeliep. Die avond nam Macron hem mee uit eten bij Le Jules Verne, het bekende sterrenrestaurant op de tweede verdieping van de Eiffeltoren.
In een vorig leven was Macron investment banker, zo merkte commentatoren op. Hij wist dus als geen ander hoe je naar bevestiging hunkerende ceo’s moest inpakken. Maar resultaat bleef uit. Toen het erop aankwam, en Trump het Klimaatakkoord van Parijs moest bekrachtigen, gaf hij niet thuis. Dit tot zichtbare ontsteltenis van Macron die in reactie een wat onbeholpen filmpje de wereld in stuurde, waarin hij in het Engels opriep de wereld weer groots te maken.
In aanloop naar Trumps beslissing om het nucleaire akkoord met Iran al dan niet te handhaven probeerde Macron het opnieuw. Hij toog naar Washington om de ‘bromance’ met zijn Amerikaanse ambtgenoot te vieren. Hij liet zich in de Rose Garden door Trump aan de hand nemen. Opnieuw waren er de eindeloos durende handdrukken. Het mocht niet baten. Net als Trump zich eerder aan niemand iets gelegen liet liggen toen hij besloot de Amerikaanse ambassade in Israël naar Jeruzalem te verplaatsen.
Thuis in Frankrijk groeit de kritiek. Is Macron niet bezig zichzelf en zijn ambt belachelijk te maken? ‘Is hij gewoon te zelfverzekerd, of is het te wijten aan geëxalteerdheid?’ vroeg politicoloog en geostrateeg Dominique Moïsi in Le Parisien. Aanleiding was de mislukte G7-top in Canada en Macrons vruchteloze pogingen om Trump van importheffingen op staal en aluminium te doen laten afzien. ‘Feit is dat de strategie niet uitbetaalt.’ Volgens Moïsi schept Trump er een duivels plezier in Macrons ego te bespelen.
De top in Canada bewijst dat een hoopvolle en optimistische benadering tegenover Trump niet werkt, stelde The New York Times-columnist David Leonhardt. Volgens hem is niet Macron, maar de Duitse bondskanselier het juiste rolmodel. ‘Merkel is aldoor ferm geweest, maar zonder zaken te laten ontsporen. Ze doorzag de dreiging vanaf het allereerste begin.’